Μια ένδειξη, γαμώτο.

Συναντιόμαστε, σε κοιτάζω στα μάτια και προσπαθώ να συγκρατήσω όσα θέλω να σου πω.
Κρίμα ρε γαμώτο, που δεν σε είδα ποτέ ως φίλο.
Στην αρχή σε αντιπαθούσα και μετά σε ερωτεύτηκα.
Αν σε είχα δει ως φίλο, θα ήταν όλα πιο εύκολα ίσως.
Μυρίζω τ'άρωμα σου και θυμάμαι πολλά.
Θυμάμαι όλα τα απλά και όμορφα που ζήσαμε μαζί.
Θυμάμαι που μου είχες ορκιστεί μια φορά, αιώνια αγάπη ίσως και αφοσίωση.
Σε θυμάμαι να νοιάζεσαι για εμένα, πραγματικά.
Θυμάμαι πως παλιότερα με σεβόσουν.
Αλήθεια, λοιπόν. Κάποτε ήσουν ερωτευμένος.
Φαίνοταν και στις πράξεις, όχι μόνο στα λόγια σου.
Τα λόγια όμως ποτέ δεν ήταν αρκετά για να γεμίσουν κάτι νύχτες,άδειες,ατελείωτες,παγερές.
Ακούγεται σαν παράπονο, μα δεν σε κατηγορώ.
Ήτανε τόσο λογικό να λυγίσεις. Να λυγίσουμε μάλλον.
Λυγίσαμε, λοιπόν. Και ακολούθησε η γκρίνια. Οι καυγάδες.
Για πράγματα ανόητα, ασήμαντα, αστεία.
Ένα βλέμμα ήταν αρκετό για να ξεσπάσει καυγάς ωρών.
Θέλαμε τις αφορμές να χωρίσουμε. Τις ψάχναμε σαν μανιακοί.
Και πάντα, όταν χωρίζουμε, λείπουμε φαίνεται ο ένας στον άλλον και επιχειρούμε επανασυνδέσεις χωρίς ποτέ να λύνουμε τα ουσιαστικά προβλήματα που έχουμε.
Σου'χα πει μια φορά ''Στα δύσκολα σε θέλω''. Είχες πει ''Θα με δεις και στα δύσκολα''.
Και σε είδα και σε θαύμασα. Και όποτε σε χρειάστηκα ήσουν σχεδόν πάντα εδώ.
Και μου γελούσες, και με συγκρατούσες για να αντέξω, ίσως και να μ'αγαπούσες.
Ύστερα βέβαια, όπως είπα και πριν ήρθαν τα μεγάλα λόγια πασπαλισμένα με ζάχαρη.
''Σε χρειάζομαι'' ''Σε έχω ανάγκη'' ''Σ'αγαπάω'' ''Εγώ, πεθαίνω για σένα''.
Τα λες, δεν τα νιώθεις. Έτσι πιστεύω.
Εγώ... δεν έχει σημασία τι νιώθω στην τελική.
Πάντως, για τη ροή της ιστορίας είσαι τα πάντα. Είσαι η αιτία καταρχήν που ξενυχτάω.
Για σένα πίστεψα στον έρωτα. Για εσένα πίστεψα τα πιο μεγάλα ψέμματα. Για σένα έπιασα πάτο. Για σένα εξευτελίστηκα. Για σένα, έχασα εμένα. Για σένα χάθηκα. Και τελικά...?
Έμεινες ένα απωθημένο. Εσύ είσαι αυτός που θέλω, εσύ είσαι η ξαστεριά μου, εσύ είσαι η λύτρωση μου, εσύ είσαι η φυλακή μου μα και η μεγαλύτερη ελευθερία μου. Εσύ είσαι τα πάντα.
Είμαι σκληρή μαζί σου, μπορεί να'σαι ακόμη ερωτευμένος.
Το θέμα είναι ότι δεν κάνεις λίγο πίσω τον εγωισμό σου.
Ξέρω πως με σκέφτεσαι ακόμα, ξέρω πως δεν με ξεχνάς.
Ίσως πράγματι ώρες - ώρες να με έχεις ανάγκη όπως λες.
Άλλωστε, είχες πει πως θα φύγεις και ακόμα εδώ είσαι.
Είσαι περήφανος, είσαι εγωιστής, είσαι αλλιώτικος.
Και όσο και αν τα σιχαίνομαι αυτά είναι και οι λόγοι που σ'αγάπησα.
Όμως... αγάπη μου με κούρασαν τα λόγια σου.
Θέλω και πράξεις, μια ένδειξη αγάπης, όπως παλιάς.
Σύντροφε, αδελφέ , φίλε, Σταύρο άσε ελεύθερα όσα νιώθεις, να γίνουμε όπως παλιά.
Είσαι το οξυγόνο μου.
Μα μη μιλάς, πια.
Κάνε κάτι. Μη μιλάς.
Όχι άλλα λόγια, αγάπη μου...σε παρακαλώ...

Οι Εραστές Του ''Ονείρου''

Σου'χα πει, την εποχή που ακόμη ήμαστε εχθροί
και όχι ζευγάρι, πως ο άνθρωπος οφείλει να κάνει όνειρα.
Πως άνθρωπος που δεν ονειρεύεται, είναι σαν νεκρός.
Συμφώνησες μαζί μου και λέγαμε παρέα πως τα όνειρα είναι τα πάντα.
Όνειρο είναι ο έρωτας, όνειρο η ζωή, όνειρο είναι μια αγκαλιά,
Τα πάντα είναι όνειρο,λοιπόν.
Κάποια στιγμή σε έβαλα και εσένα στα όνειρα μου.
Ίσως εκείνο τον καιρό να έβαλες και εσύ εμένα στα δικά σου.
Ήταν η εποχή των γιασεμιών, η εποχή που ερωτευτήκαμε.
Την ονομάζω έτσι γιατί εκείνο τον καιρό πέφταμε συνεχώς πάνω σε γιασεμιά.
Θυμάσαι? Μαλώναμε και από δίπλα ήταν πάντοτε γιασεμιά.
Ήταν, σαν ν'άνθισε αυτός ο έρωτας πάνω σε γιασεμιά.
Και τότε τ'αγάπησα τα γιασεμιά.
Πέρσι τον Μάρτη, αν θυμάσαι είχαμε πάει σε κάποια κοπάνα,
στο πάρκο που είναι κοντά στο λύκειο.
Και πάλι πιάσαμε την κουβέντα για τα όνειρα.
Και σου έλεγα πως θα γίνω θεατρίνα
πως θα ανεβάζω έργα του Ουίλιαμς, του Σωμ, του Σαίξπηρ.
Και πως θα κάνω μονάχα θέατρο,καθόλου τηλεόραση,ούτε και κινηματογράφο.
Και θα έρχονται υποτίθεται δημοσιογράφοι και θα λέω -α,δεν μπορώ τώρα-.
Και εσύ μου έλεγες, πως σε μια ιδανική ζωή θα γινόσουν και εσύ καλλιτέχνης.
Ζωγράφος, είπες, θα γινόσουν και θα ζωγράφιζες όσες ομορφιές δεν λέγονται με λόγια.
Και έτσι γίναμε, οι εραστές του ονείρου. Άρχισε στην πλάκα το ''εραστές του ονείρου''
και τελικά για κάποιο διάστημα μας είχε καθιερωθεί.
Ύστερα σου είχα μιλήσει για έναν πίνακα... ''Το ταξίδι στα κύθηρα''.
Το ταξίδι για το νησί του έρωτα, το όνειρο κάθε ερωτευμένου.
Όμως τώρα που χωρίσαμε, ας μη κοροιδεύομαστε.
Δεν υπάρχουν τα Κύθηρα αγάπη μου.
Το Ταξίδι στα Κύθηρα, είναι μόνο κάποιες στιγμές.
Κάποιες βραδιές μας, κάποια λόγια σου, το βλέμμα σου.
Εσύ όμως συνέχισε να ονειρεύεσαι.
Ακόμη και αν δεν είμαι πια στα όνειρα σου εγώ.
Δεν με ενοχλεί, αρκεί εσύ να'σαι ευτυχισμένος.
Α ρε Σταύρο...
ο έρωτας που άρχισε με γιασεμιά,τα όνειρα και με κάτι από Κύθηρα
τελειώσε με τις χειρότερες βρισιές.
Δεν υπάρχουν τα Κύθηρα Σταύρο.
Δεν υπήρξαν.


*Ακόμα σε λέω ''εραστή του ονείρου'' και πάντα θα σε λέω.
Απλά.... με μεγάλη δόση ειρωνείας.

Τελειωμένο αίσθημα.

Άλλος ένας ξεφτισμένος έρωτας.
Άλλη μια κακοπαιγμένη παράσταση που κατεβαίνει σχετικά νωρίς.
Η υπόθεση του έργου, λίγο-πολύ γνωστή.
Προσβολές, χαστούκια, ποτά, τσιγάρα, μεγάλα λόγια
και ένα δωμάτιο που μετατρέπεται σύντομα σε πεδίο μάχης.
Πονάει ο έρωτας, τώρα το ξέρω καλά. Πολύ καλά.
Γιατί από μόνος του, δεν φτάνει.
Χρειάζεται εμπιστοσύνη, σεβασμός, στήριξη.
Δεν σε σεβάστηκα γιατί δεν με σεβάστηκες.
Δεν με σεβάστηκες γιατί δεν σε σεβάστηκα.
Έτσι και αλλιώς ο σεβασμός εμπνέεται.
Δεν τον επιβάλλει μια σχέση που δημιουργήθηκε σε στιγμή ερωτισμού.
Με την έννοια, ότι ηταν χειμώνας, νύχτα και οι άμυνες είχαν πέσει.
Ένα φιλί ήταν μάλλον αρκετό για να τα λυγίσει όλα.
Ύστερα, η έλλειψη εμπιστοσύνης.
Οι γνωστές κοινότυπες ερωτήσεις εκ μέρους και των δύο.
-Με ποιον μιλάς;- -Γιατί δεν απάντησες στο τηλέφωνο;- -Με ποιον/ποιαν γυρνούσες πάλι?-
Δεν σου είχα εμπιστοσύνη, όχι. Λόγω ας το πούμε βεβαρυμένου παρελθόντος.
Δεν μου είχες εμπιστοσύνη, γιατί ήμουν αρκετά διαχυτική για τα γούστα σου.
Λίγη ζήλεια, αποτελεί -λένε- αλατοπίπερο σε μια σχέση.
Τι γίνεται όταν φτάνεις στην παράνοια?
Οι γνωστές βρισιές, άδεια πακέτα και μπουκάλια, σπασμένα αντικείμενα -ίσως και όνειρα-
και ύστερα κατηγορηματικά μεγάλα λόγια.
Όπως έλεγες -Δεν μ΄αγάπησες ποτέ.-
Όπως έλεγα - Κρίμα που δεν έμαθες ποτέ σου να αγαπάς-
Τώρα χωρισμένοι, κάποιες εβδομάδες. Με ένα πισωγύρισμα, κάποιο βράδυ μεθυσιού.
Καλύτερα μακριά -λένε οι περισσότεροι- ζούμε ήσυχα.
Ήσυχα. Αυτό θέλω? Αυτό θες ρε Σταύρο? Ειλικρινά.
Μου λείπεις. Και σ'αγαπάω. Ακόμα σ'αγαπάω.
Δεν διστάζω να το πω, δεν φοβάμαι να το πω.
Δεν στο λέω από κοντά, δεν θέλω να σε κρατήσω για αυτό.
Το θέμα είναι να αγαπάνε και οι δυο, όχι μονάχα ο ένας.
Πες μου. Τελειώνει αυτός ο έρωτας, σίγουρα το νιώθεις.
Γι'αυτό πες μου. Άξιζαν όλα αυτά?
Οι καυγάδες, οι αχαριστίες, οι εγωισμοί, η εξαθλίωση, τα ξενύχτια.
Άξιζαν? Αξίζουν?
Αλλά είναι εκείνα που άξιζαν.
Το γέλιο σου, το βλέμμα σου, ο τρόπος που έλεγες τ'όνομά μου
-Δεν το έχει ξαναπεί κανείς τόσο γλυκά-
όσα περάσαμε μαζί, τα καλά και τα κακά.
Δεν συμπεριλαμβάνω στα κακά τους καυγάδες. Αυτά δεν τα αναφέρω καθόλου.
Μιλάω για θανάτους φίλων που βιώσαμε μαζί, μιλάω για άλλες καταστάσεις που τις ξέρεις και εσύ καλά.
Χαραμιστήκαμε, Σταύρο. Ανώφελα.
Ίσως τελικά όλο αυτό να'ταν ανώφελο.
Ίσως η περιπτώση μας, ο έρωτας μας να'ταν αυτό που λέμε
''Πολύ κακό για το τίποτα''.
Δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να'ναι καλύτερα τα πράγματα.
Δεν το αναρωτήθηκα ποτέ στα σοβαρά.
Εγώ έτσι σε ερωτεύτηκα, βλέπεις.
Πάνω σε καυγά σε ερωτεύτηκα, πάνω σε καυγά κάναμε σχέση, πάνω σε καυγά χωρίσαμε.
Και αν αγάπησα κάτι πολύ σε εσένα, ήταν η ωμότητα σου, το θράσος σου, το βλέμμα σου, η αξιοπρέπεια σου.
Όταν τελειώσει εντέλως η παράσταση πάντως, έλα και εσύ για να μας χειροκροτήσουν.
Γιατί ΜΑΖΙ το κάναμε αυτό το χάλι.
Ούτε μόνη μου, ούτε μόνος σου.
Να'σαι καλά ρε Σταύρο.
Και όλα τα άλλα άστα να πάνε στο διάολο.

Ένα Σάββατο αλλιώτικο απ'τα άλλα.

Λάθη. Πάντοτε τα ίδια λάθη.
Ποιος είπε πως τα λάθη μας, μας διδάσκουν?
Εγώ πάντως είμαι αυτό που λένε ''ανεπίδεκτη μαθήσεως''.
Λάθη από εκείνα που γεννούν γλυκές αμαρτωλές βραδιές.
Τα βράδια, αν το παρατηρήσει κανείς οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά.
Ίσως να φταίει ο ουρανός με τα αστέρια του.
Ίσως το ολόγιωμο φεγγάρι που επιτρέπει κάθε είδους όνειρα.
Ίσως αυτό το αεράκι έρωτα που φυσά ανάμεσα μας.
Τέτοια ήταν και η βραδιά του Σαββάτου.
Γιατί να ανήκω στην ίδια παρέα με τον πρώην μου?
Γιατί να είναι τόσο ξεσηκωτική η άνοιξη?
Γιατί να πιούμε?
Γιατί να'ναι τόσο γλυκός ο έρωτας?
Ναι, είναι υπέροχο να αγαπάς και να νιώθεις πως σ'αγαπούν.
Είναι απερίγραπτο, είναι μαγικό.
Όταν τον κοίταξα στα μάτια, ένιωθα τις αντιστάσεις μου να υποχωρούν.
Ήπια λίγο, ήμουν κουρασμένη και ζαλίστηκα.
Ζαλίστηκα από τα λόγια του περισσότερο παρά από το ποτό.
Έτυχε να καθίσω δίπλα του, στην αρχή δεν μιλούσαμε.
Ύστερα με το πρώτο ποτό χαλάρωσε.
''Σ'αγαπάει αυτός όσο σ'αγάπησα εγώ?''
''Είσαι ερωτευμένη μαζί του?''
Kαι τόσα άλλα, που με έβαλαν σε σκέψεις.
Εκείνη την στιγμή, με σιχάθηκα.
''Χριστέ μου'' σκέφτηκα ''τι έχω κάνει?''
Εκμεταλλεύομαι έναν άνθρωπο.
Νιώθει κάτι για εμένα, δεν λέω φυσικά πως είναι έρωτας.
Μα είναι ''κάτι''.
Και αυτό το ''κάτι'' εγώ τουλάχιστον δεν το νιώθω για αυτόν.
Στηρίχτηκα πάνω του απλά για να γλυτώσω.
Και στην αρχή δεν σκέφτηκα καν πως ίσως αυτός να διαλυόταν από όλο αυτό.
Σκέφτηκα να τον χωρίσω, εκείνη κιόλας τη στιγμή.
Eίχα πιει όμως, ίσως να μη το έκανα με βάση την λογική.
Οπότε και το ανέβαλλα.
Ο Γιώργος ανέθεσε, -τείνω να πιστεύω επιτηδευμένα- στον Σταύρο να με πάει σπίτι μου.
Ήμασταν και οι δυο ζαλισμένοι, όχι όμως λιώμα.
Εκείνος ήταν διστακτικός σε όλη την διαδρομή.
Εγώ τον ταλαιπωρούσα τον καημένο, με όσα του έλεγα.
''Μου έχεις λείψει. Σε παρακαλώ, γλίτωσε με από όλο αυτό.''
Και εκείνος σαν να μη με άκουγε
''Υπάρχει ο Φαντομάς, κατά κόσμον Δημήτρης. Και ίσως θα'πρεπε να του τηλεφωνήσω, να σε πάει αυτός στο σπίτι.''
Πιστεύω, πως γενικά στην ζωή μου θεατρινίζω.
Εκείνη την στιγμή, δεν ξέρω τι με έπιασε.
Μίλησα αληθινά, σχεδόν ωμά.
''Δεν υπάρχει ο Δημήτρης. Μόνο εσύ υπάρχεις. Πάντα εσύ υπήρχες. Ο Δημήτρης ξέρει καλά, πως ακόμα είμαι ερωτευμένη μαζί σου...''
Τον έπεισα να πάμε σπίτι του. Οι γονείς μου έλειπαν σε κάποιο ταξίδι και βρήκα την πρόφαση να του πω, πως σαν μεθυσμένη που είμαι, δεν θα'πρεπε να με αφήσει μόνη μου.
Μισή ώρα το συζητούσαμε, καθισμένοι σε κάτι σκαλοπάτια.
Στο τέλος του είπα
''Δε θα γίνει τίποτα. Και άλλες φορές έχω μείνει σπίτι σου φιλικά.''
Και πήγαμε και συζητούσαμε για χίλια δυο πράγματα.
Απέφευγε να με κοιτάζει στα μάτια.
Είχαμε ανοίξει την μπαλκονόπορτα και συνεχώς κοιτούσε τις απέναντι αμυγδαλιές.
Κάποια στιγμή, πήγα κοντά του και τον φίλησα, τον αγκάλιασα.
Και τ'άλλα ακολούθησαν από μόνα τους μα σαν να'ταν όλα προσχεδιασμένα.
Ακουγόταν απέξω το θρόισμα των φύλλων και κάποια λιγοστά αυτοκίνητα.
Κάποιος ερωτευμένος προφανώς, άκουγε κάτι άθλια καψουρότραγουδα.
Έτσι γεννιούνται οι αμαρτωλές νύχτες.
Ανάμεσα στον έρωτα και την αθλιότητα.
Έχουν βέβαια, συνήθως και εξομολογητικό χαρακτήρα.
Λόγια, λόγια που του τα είπα για πρώτη φορά.
Λόγια που άκουσα και εγώ για πρώτη φορά.
Ίσως να ήμασταν και οι δυο έτοιμοι για εξομολογήσεις.
Να'ρθε ο καιρός μας.
Και ύστερα αγκαλιασμένοι, να ψάχνουμε τις αιτίες του χωρισμού.
Γύρω στις 4 το πρωί. Ο ερωτευμένος απέναντι, μάλλον είχε κοιμηθεί.
'Η σκεφτόταν σιωπηλά τον ερωτά του.
Πολλές οι αιτίες που μας ήρθαν στο μυαλό.
Ζήλειες, προκλητικότητα,πείσμα.
Και στο τέλος ένα κατηγορηματικό συμπέρασμα από τον Σταύρο:
''Δεν ήταν έρωτας τελικά. Ήταν παρεξηγήση''.
Kαι συνέχισε ''Ήταν άσχημη παρεξήγηση''.
Αγάπη μου, άσχημος δεν ήταν ο έρωτας.
Άσχημος ήταν ο εγωισμός.
Όλες τις αιτίες αυτός τις γέννησε.
Ο εγωισμός μας.
Θέλει υποχωρήσεις ο έρωτας.
Σ'όλους το λέγαμε. Ποτέ δεν το εφαρμόσαμε.
Και άσχημος είναι γενικά ο εγωισμός.
Σ'αγκάλιασα, δεν είχες κοιμηθεί.
''Μη σκέφτεσαι τίποτα. Σημασία έχει μόνον η αγάπη.''
''Έχεις δίκιο''.
''Μη κοίτας όσα έφυγαν Σταύρο. Πάντα μπροστά σου να κοιτάς''.
Αχ, αυτές οι αμαρτωλές βραδιές....

Μια ιδιόρρυθμη Πέμπτη.

Η Πέμπτη αυτή, ήταν παράξενη, αλλιώτικη.
Ήταν πιο έντονη, πιο συναισθηματική, πιο συγκινητική από άλλες Πέμπτες.
Από Πέμπτες που αναφωνούσα στα σκοτεινά...:
''Κάνε υπομονή. Και άλλη Πέμπτη. Θα περάσει''.
Σήμερα, αν μπορούσα θα σταματούσα τον χρόνο.
Ίσως να'ταν και η συγκίνηση της Χριστίνας μέσα σ'όλα τα παράξενα.
Σίγουρα ήτανε. Μας είχε πιάσει πάλι στην τάξη και μιλούσαμε για θανάτους.
Η νεολαία δεν φοβάται τον θάνατο. Όμως ο θάνατος την πονάει.
Kαι ενώ λέγαμε όλες εμπειρίες που έχουμε ζήσει σχετικά με τον θάνατο, ανακατεύτηκε και η Χριστίνα στην κουβέντα.
Το Χριστινάκι, που'ναι ίσως το πιο γλυκό πλάσμα που'χω γνωρίσει.
Σκοτώθηκε μια θεία της σε τροχαίο. Είχε πρόβλημα με την καρδιά της.
Δεν άντεξε η καρδιά της. Την έπιασαν τα κλάμματα.
Αμηχανία, σκυμμένα κεφάλια, διακριτικότητα.
Το χάρηκε, που δεν αρχίσαμε περαιτέρω ερωτήσεις και παρηγοριές.
Αυτά είναι του κώλου.
Το σκεπτικό μου είναι, να αφήνεις τον άλλον να ξεσπάσει.
Να βγάλει ασυγκράτητα, όποια πίκρα κρύβει ο καθένας στην ψυχούλα του.
Ύστερα, ήταν και ο ερχομός του Σταύρου.
Βέβαια, δεν είμαστε μαζί. Ωστόσο, με επηρεάζει ακόμη.
Και ίσως να'ναι και αρκετά λογικό.
Ήρθε, μαλώσαμε και έφυγε.
Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, μέσα σε 1.5 χρόνο.
Σαν να μην χωρίσαμε ποτέ. Ή σαν να μη κάναμε σχέση ποτέ.
Δεν τον ζηλεύω πια. Ίσως να μη με ζηλεύει ούτε αυτός.
Έχουμε προχωρήσει. Έτσι φαίνεται. Μα είναι έτσι?
Ύστερα, ο Δημήτρης.
Ένας από τους πολλούς ανθρώπους που βασανίζω. :)
Τελείως διαφορετικό απ'ότι συνάντησα μέχρι τώρα.
Επίτηδες τον προκαλώ, ώστε να θυμώσει, να μαλώσουμε, να δω τις αντιδράσεις του.
Του λέω, λοιπόν σήμερα :
''Τι νομίζεις? Πως επειδή είμαστε μαζί...εγώ σε θεωρώ κάτι πολύ σημαντικό στην ζωή μου? Σιγά το πράγμα!''.
Μου απάντησε ήρεμα, τόσο ήρεμα που νόμιζα πως δεν μ'είχε ακούσει :
''Ξέρω ότι είναι νωρίς για οτιδήποτε, όπως και για μεγάλα λόγια. Πάντως, είμαι ερωτευμένος.''
Πάνε οι εποχές που λυγίζα με την εξομολόγηση ενός αγοριού. Ακόμα και με αυτή την απλή, την χωρίς τις σάλτσες που τόσο σιχαίνομαι. ''Είμαι ερωτευμένος, πάντως''. Τόσο απλό, τόσο όμορφο.
Και όμως.... ενώ νιώθω κολακευμένη, ίσως γιατί έτσι πρέπει δεν νιώθω κάτι το ανάλογο.
Πάντως, αγαπημένε μου Φάντομα, θέλω να το ξέρεις.
Υπό άλλες συνθήκες θα σ'είχα αγαπήσει πάρα πολύ.
Περισσότερο απ'ότι αγάπησα εκείνον, το πιστεύω.
Και ύστερα στις πρόβες. Οι πρόβες δένουν τους ανθρώπους.
Μες στις πρόβες δέθηκα με τον Ανδρέα.
Εκείνος δυστυχώς παραδέθηκε μαζί μου.
Εν πάσει περιπτώσει. Δέθηκα με την Στέλλα.
Και τώρα με την Κατερίνα.
Ένα αθώο πλάσμα στην ζωή, μια μαγευτική ενζενύ στην σκηνή.
Ένα ταλέντο που το ξέθαψα εγώ.
Το λέω συνεχώς, μα είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανη.
Όλοι την φωνάζουν Καιτούλα. Εγώ γενικά δεν αγαπώ τα υποκοριστικά.
Καίτη ή Καιτούλα ή Κατερίνα, είναι υπέροχη.
Τραγουδάει σωστά και περπατάει στην σκηνή σαν να χορεύει σε μπαλέτο.
Είναι βέβαια ντροπαλή, αλλά που θα πάει. Θα την στρώσουμε. :)
Κατερινάκι, ξέρω ότι κυκλοφορείς στα λημέρια του blog μου.
Γλυκιά μου, μη φοβάσαι τίποτα και κανέναν.
Είμαι εδώ. Δώσε απλόχερα σ'όλους αυτό που κρύβεις στη ψυχούλα σου. :)
Η μέρα επίσης είχε αρκετό γέλιο στο σχολείο.
Με τον φίλο Γιώργο και τη φίλη Κωνσταντίνα.
Αυτός ο Γιώργος ως πότε θα με ανέχεται... ακόμα απορώ.
Αχ, να μη τέλειωνε ποτέ αυτή η Πέμπτη. Ειλικρινά. :)

Σε θέλω...

Μου αρέσεις.
Σε θέλω.
Γουστάρω που είμαι μαζί σου.
Περνάω όμορφα.
Δεν είναι μεγάλα λόγια.
Είναι λόγια απλά, μα αληθινά.
Είσαι εδώ για να με σώσεις.
Κρατιέμαι από εσένα.
Στηρίζομαι σε εσένα.
Μη μ'αφήσεις. Χάθηκα.
Όλα αυτό τον καιρό είναι χάρτινα.
Και εσύ είσαι η μόνη αλήθεια.
Γίνε ο έρωτας που δεν γνώρισα ως τώρα.
Είσαι άνθρωπος που ονειρεύεται.
Ίσως με έχεις ήδη στα όνειρα σου.
Εγώ σε έχω πλέον.
Κράτα με, μέσα στα όνειρα σου.
Νιώθω ασφάλεια. Το έχω ανάγκη.
Σε φωνάζουν ''Φαντομά''.
Σε λένε Δημήτρη.
Σε λέω ''έρωτα''.
Σε γνώρισα υπό περίεργες συνθήκες.
Από την αρχή με τράβηξες.
Ίσως να'ταν το βλέμμα σου.
Ίσως η χροιά της φωνής σου.
Ίσως η ευφυία σου.
Ίσως όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα ακόμη.
Στην αρχή, κάναμε παρέα.
Σ'έβαλα για τα καλά μέσα στην κοσμοθεωρία μου.
Τώρα περάσαμε στον έρωτα.
Ήταν από την αρχή υγιής σχέση. Δε φοβάμαι.
Όταν έχω εσένα δίπλα μου, δε φοβάμαι.
Εσύ δεν βάζεις τον εαυτό σου σε σύγκριση με άλλους.
Εσύ δεν έχεις την ανάγκη να παραστήσεις τον μάγκα.
Γιατί, ξέρεις να επιβάλλεσαι.
Είσαι τρυφερός και γλυκός.
Δεν είσαι αυτό που έψαχνα, σίγουρα.
Ούτε θα σου πω πως σ'αγαπάω.
Θα σου πω μόνο, πως σε ευχαριστώ.
Σ'ευχαριστώ που τώρα είσαι στην ζωή μου.
Σ'ευχαριστώ που με σέβεσαι και που ανέχεσαι όλα τα παλαβά μου.
Μην σκέφτεσαι το μέλλον.
Δεν ξέρω ούτε και εγώ τι θα γίνει στο μέλλον.
Δεν ξέρω αν θα'μαστε μαζί το καλοκαίρι.
Ζήσε το τώρα. Είναι πολύ όμορφο για να το χάνεις.
Κράτα με κλεισμένη σ'αυτό το όνειρο.
Και εγώ στο ορκίζομαι.
Δεν θα σε προδώσω ποτέ.

Ανοίγουν τα σχολέια. xD

Αύριο ξεκινούν τα σχολεία, ύστερα από δύο εβδομάδες ξεκούρασης?
Ξεκούραση? Χα... ε... όχι και πολύ.
Οι περισσότεροι φαντάζομαι είχαμε φροντιστήρια.
Άλλοι επειδή δίνουν ξενόγλωσσα πτυχία,
άλλοι επειδή δίνουν πανελλήνιες
και άλλοι επειδή δίνουν του χρόνου πανελλήνιες.
Στην τρίτη κατηγορία βρίσκομαι και εγώ.
Ω,ναι. Τι θλιβερό.
Πάντως, δεν χρειάζεται να είμαστε απαισιόδοξοι που ανοίγουν τα σχολεία.
Σε ένα μήνα για εμένα τελειώνει η β'λυκείου.
Ήταν σιγούρα χειρότερη από την α'.
Μπερδεμένα μαθήματα δευτέρας και τρίτης λυκείου.
Ιστορίες, αρχαία και Ovidius poeta. Ένα mix εξαντλητικό.
Δώδεκα χρόνια σχολείο. Είναι να σε πιάνει τρέλα!
Βεβαία εμένα όχι και τόσο μεγάλη πια καθώς βαίνω προς το τέλος του ενδέκατου με επιτυχία.
Του χρόνου τελειώνω, δίνω πανελλήνιες and life is to be continued.
Θα μου λείψει αν και ποτέ δεν το αγάπησα ιδιαίτερα.
Με το λύκειο δέθηκα κατά κάποιο τρόπο.
Όχι με τον χώρο του σχολείου.
Περισσότερο με τους καθηγητές.
Με κάποιους συμμαθητές μου.
Με συνδέει με αυτό το λύκειο ένας δυνατός έρωτας
μια δυνατή φιλία
και τέσσερα ως τώρα θεατρικά έργα.
Και του χρονού, θα μου λείψει.
Θα μου λείψει αυτή η γλυκιά πλήξη την ώρα του μαθήματος.
Τα ακαταλαβίστικα μαθηματικά στον πίνακα.
Το πρόχειρο μου με τις θεωρίες του μαθηματικού μου
και τις διάφορες ζωγραφιές και στίχους.
Οι γυμναστές, που ποτέ δεν μας έκαναν γυμναστική στο λύκειο.
Η αγγλικού, η πιο rock σαραντάρα της πόλης.
Ακόμη και όλοι οι συμμαθητές.
Και οι κουτσομπόλησες και οι αχώνευτοι και αυτοί θα μου λείψουν.
Γιατί κακά τα ψέμματα.
Στο σχολείο σε συνδέει με τους άλλους η ίδια μονότονη καθημερινότητα.
Τα ίδια μαθήματα, η ίδια διαδρομή, οι ίδιες κουβέντες, τα ίδια χαμόγελα.
Περνούν δέκα χρόνια και δεν έκτιμας τίποτα αυτά.
Και στο τέλος τα βλέπεις όλα διαφορετικά.
Πάντα, λίγο πριν το τέλος όλα γίνονται πιο τρομακτικά.

http://www.youtube.com/watch?v=0_G0BuRSSB0

Ήξερε τι τραγουδούσε η Βουγιουκλάκη το 63.
Για αυτό, να εκτιμάμε ο,τι ζούμε.
Γιατί μια φορά είναι τα νιάτα :)

Καλή αρχή σε όλους. :*

Θέλω να ξαναερωτευτώ.
Έντονα, κεραυνοβόλα. Να δοθώ σε ένα δυνατό πάθος,ξανά.
Να παίξω έντιμα. Να δω αν θα κερδίσω ή αν θα χάσω. Ξανά.
Να έχει εκείνος που θα με μαγέψει όσα δεν είχε ο Σταύρος.
Και να μην έχει όσα είχε εκείνος.
Περίεργη αντίληψη αυτό θέλω.
Αχ, να ερωτευτώ. Και να μου φαίνονται όλα όμορφα.
Όπως κάθε φορά που νιώθω να ερωτεύομαι.
Και να θέλω να δοθώ σε κάποιον.
Πιο πολύ πνευματικά, παρά σωματικά με την χυδαία έννοια.
Χαμογελάω. Έχω όρεξη για νέα πράγματα, για νέες καταστάσεις.
Πολύ επαναστατικά μοιάζουν όλα αυτά.
Και ας μην κοροιδεύομαστε. Δηλαδή... ας μη με κοροιδεύω.
Είμαι έξαλλη. Με εμένα περισσότερο παρά με τον πρώην.
Ένας χρόνος χαμένος από μια ζωή που μετράει γύρω στα δεκαεπτά έτη.
Αν σκεφτεί κανείς ότι ίσως πεθάνω και νέα, είναι να σε πιάνει τρόμος.
Καταπιέστηκα. Άλλαξα. Καταπίεσα τις σκέψεις μου.
Αποτυχία, απλή αποτυχία. Να μη το επιχειρήσει ποτέ κανείς.
Στην αρχή δεν μπορώ να πω, ήταν πολύ ωραία.
Υπήρχε ένα πάθος, μια ορμή, στο κάτω κάτω ένας έρωτας.
Ύστερα το ποταμάκι της ζωής μου παράγινε ήσυχο.
Τι απομυθοποίηση! Και όμως.
Οι παλιές φλόγες δεν σβήνουν εύκολα.
Θέλω το θερμόμετρο της ζωής μου να φτάνει τους 45 βαθμούς.
Και τώρα η ζωή μου, έχει υποθερμία.
Πως να σας το πω?
Α,ναι όπως έχει πει και ο Τσέχωφ...
νιώθω σαν Ατμομηχανή δίχως ατμό.
Φανταστείτε, σε τι θέση βρίσκομαι.
Θέλω λοιπόν έρωτα.
Έρωτα και ρομαντζάδα.
Φεγγάρια, άστρα, βόλτες, βροχή.
Ούτε φωνές, ούτε σπασίματα, ούτε χαστούκια.
Έρωτας αυτά? Μα αυτά είναι σωστή παραφροσύνη!
Είμαι δεκαεπτά ετών.
Η ηλικία που δεν επιτρέπεται ο συμβιβασμός.
Και εγώ συμβιβάστηκα απο τώρα σε μια σχέση.
Oh my God! Τι θα κάνω στα 40?
Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, αλήθεια.
Θα πω το κλασικό, ''Πάμε για άλλα''.
Πάμε για άλλα σε μια ζωή που μου υπόσχεται πολλά.
Γιατί εγώ έχω την τύχη με το μέρος μου!
Α, δεν ξέρετε τι μεγάλο ζήτημα που'ναι η τύχη.
Ίσως σας το εξηγήσω άλλοτε.
Και η ζωή μου χαμογελάει, έτσι γιατί της γελάω και εγώ.
Και δεν θα με παρασύρει αυτή.
Εγώ θα την παρασύρω.
Έτσι, για να λέω ότι κάτι έκανα!

Kαινούρια εγώ.

Σε μια νέα αρχή, σε μια νέα ζωή, το ίδιο πρόσωπο.
Για μένα η απόφαση να αλλάξω blog σημαίνει
ότι πήρα απόφαση να αφήσω πίσω τα δράματα του παρελθόντος.
Μπλέχτηκα σε έρωτες, έγινα όμοια με τραγική ηρωίδα κάποιου μεγάλου συγγραφέα.
Και πόσο δεν μου ταιριάζουν τα μελό.
Γιατί εγώ διασκεδάζω τους φίλους μου, τους κάνω να γελούν.
Είναι αντιφατικό να γελούν οι άλλοι με όσα λέω και εγώ να βρίσκομαι μπλεγμένη σε περίπλοκες καταστάσεις.
Το μεγάλο μου λάθος? Αγάπησα. Βάλτε με να το πληρώσω.
Λάθος και αμαρτία συνάμα.
To χρεώθηκα εγώ εξ ολοκλήρου.
Ένας χρόνος και δύο μήνες. Στο περίπου.
Τι κέρδισα? Τι έχασα? Τι έζησα?
Tώρα όμως όλα αυτά έλαβαν τέλος.
Σαν κάθε παράσταση που σέβεται τον εαυτό της.
Όταν δεν πάει καλά κατεβαίνει. Χωρίς πολλά-πολλά.
Θα μου λείψει το ξέρω. Και τώρα μου λείπει.
Όμως στη ζωή προχωράς, έτσι πρέπει.
Και εγώ θα προχωρήσω αυτή την φορά.
Ίσως να το έχω κάνει ήδη.
Και δεν θα κοιτάξω πίσω.
Πάντα μπροστά μου θα κοιτώ. :)
Αυτό το blog, θα έχει άλλη διάθεση.
Πιο κεφάτη σίγουρα.
Θα'ναι για φίλους, για θέατρο, για τα πάντα.
Εκτός από ΑΥΤΟΝ. :)

Καλώς ήρθατε λοιπόν. ;)

*Ήδη ευχαριστώ την Ηλιάνα που με βοήθησε στο να βρω το link του ιστολογίου. <3

(: