Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Μια ιδιόρρυθμη Πέμπτη.

Η Πέμπτη αυτή, ήταν παράξενη, αλλιώτικη.
Ήταν πιο έντονη, πιο συναισθηματική, πιο συγκινητική από άλλες Πέμπτες.
Από Πέμπτες που αναφωνούσα στα σκοτεινά...:
''Κάνε υπομονή. Και άλλη Πέμπτη. Θα περάσει''.
Σήμερα, αν μπορούσα θα σταματούσα τον χρόνο.
Ίσως να'ταν και η συγκίνηση της Χριστίνας μέσα σ'όλα τα παράξενα.
Σίγουρα ήτανε. Μας είχε πιάσει πάλι στην τάξη και μιλούσαμε για θανάτους.
Η νεολαία δεν φοβάται τον θάνατο. Όμως ο θάνατος την πονάει.
Kαι ενώ λέγαμε όλες εμπειρίες που έχουμε ζήσει σχετικά με τον θάνατο, ανακατεύτηκε και η Χριστίνα στην κουβέντα.
Το Χριστινάκι, που'ναι ίσως το πιο γλυκό πλάσμα που'χω γνωρίσει.
Σκοτώθηκε μια θεία της σε τροχαίο. Είχε πρόβλημα με την καρδιά της.
Δεν άντεξε η καρδιά της. Την έπιασαν τα κλάμματα.
Αμηχανία, σκυμμένα κεφάλια, διακριτικότητα.
Το χάρηκε, που δεν αρχίσαμε περαιτέρω ερωτήσεις και παρηγοριές.
Αυτά είναι του κώλου.
Το σκεπτικό μου είναι, να αφήνεις τον άλλον να ξεσπάσει.
Να βγάλει ασυγκράτητα, όποια πίκρα κρύβει ο καθένας στην ψυχούλα του.
Ύστερα, ήταν και ο ερχομός του Σταύρου.
Βέβαια, δεν είμαστε μαζί. Ωστόσο, με επηρεάζει ακόμη.
Και ίσως να'ναι και αρκετά λογικό.
Ήρθε, μαλώσαμε και έφυγε.
Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, μέσα σε 1.5 χρόνο.
Σαν να μην χωρίσαμε ποτέ. Ή σαν να μη κάναμε σχέση ποτέ.
Δεν τον ζηλεύω πια. Ίσως να μη με ζηλεύει ούτε αυτός.
Έχουμε προχωρήσει. Έτσι φαίνεται. Μα είναι έτσι?
Ύστερα, ο Δημήτρης.
Ένας από τους πολλούς ανθρώπους που βασανίζω. :)
Τελείως διαφορετικό απ'ότι συνάντησα μέχρι τώρα.
Επίτηδες τον προκαλώ, ώστε να θυμώσει, να μαλώσουμε, να δω τις αντιδράσεις του.
Του λέω, λοιπόν σήμερα :
''Τι νομίζεις? Πως επειδή είμαστε μαζί...εγώ σε θεωρώ κάτι πολύ σημαντικό στην ζωή μου? Σιγά το πράγμα!''.
Μου απάντησε ήρεμα, τόσο ήρεμα που νόμιζα πως δεν μ'είχε ακούσει :
''Ξέρω ότι είναι νωρίς για οτιδήποτε, όπως και για μεγάλα λόγια. Πάντως, είμαι ερωτευμένος.''
Πάνε οι εποχές που λυγίζα με την εξομολόγηση ενός αγοριού. Ακόμα και με αυτή την απλή, την χωρίς τις σάλτσες που τόσο σιχαίνομαι. ''Είμαι ερωτευμένος, πάντως''. Τόσο απλό, τόσο όμορφο.
Και όμως.... ενώ νιώθω κολακευμένη, ίσως γιατί έτσι πρέπει δεν νιώθω κάτι το ανάλογο.
Πάντως, αγαπημένε μου Φάντομα, θέλω να το ξέρεις.
Υπό άλλες συνθήκες θα σ'είχα αγαπήσει πάρα πολύ.
Περισσότερο απ'ότι αγάπησα εκείνον, το πιστεύω.
Και ύστερα στις πρόβες. Οι πρόβες δένουν τους ανθρώπους.
Μες στις πρόβες δέθηκα με τον Ανδρέα.
Εκείνος δυστυχώς παραδέθηκε μαζί μου.
Εν πάσει περιπτώσει. Δέθηκα με την Στέλλα.
Και τώρα με την Κατερίνα.
Ένα αθώο πλάσμα στην ζωή, μια μαγευτική ενζενύ στην σκηνή.
Ένα ταλέντο που το ξέθαψα εγώ.
Το λέω συνεχώς, μα είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανη.
Όλοι την φωνάζουν Καιτούλα. Εγώ γενικά δεν αγαπώ τα υποκοριστικά.
Καίτη ή Καιτούλα ή Κατερίνα, είναι υπέροχη.
Τραγουδάει σωστά και περπατάει στην σκηνή σαν να χορεύει σε μπαλέτο.
Είναι βέβαια ντροπαλή, αλλά που θα πάει. Θα την στρώσουμε. :)
Κατερινάκι, ξέρω ότι κυκλοφορείς στα λημέρια του blog μου.
Γλυκιά μου, μη φοβάσαι τίποτα και κανέναν.
Είμαι εδώ. Δώσε απλόχερα σ'όλους αυτό που κρύβεις στη ψυχούλα σου. :)
Η μέρα επίσης είχε αρκετό γέλιο στο σχολείο.
Με τον φίλο Γιώργο και τη φίλη Κωνσταντίνα.
Αυτός ο Γιώργος ως πότε θα με ανέχεται... ακόμα απορώ.
Αχ, να μη τέλειωνε ποτέ αυτή η Πέμπτη. Ειλικρινά. :)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου