Τελειωμένο αίσθημα.

Άλλος ένας ξεφτισμένος έρωτας.
Άλλη μια κακοπαιγμένη παράσταση που κατεβαίνει σχετικά νωρίς.
Η υπόθεση του έργου, λίγο-πολύ γνωστή.
Προσβολές, χαστούκια, ποτά, τσιγάρα, μεγάλα λόγια
και ένα δωμάτιο που μετατρέπεται σύντομα σε πεδίο μάχης.
Πονάει ο έρωτας, τώρα το ξέρω καλά. Πολύ καλά.
Γιατί από μόνος του, δεν φτάνει.
Χρειάζεται εμπιστοσύνη, σεβασμός, στήριξη.
Δεν σε σεβάστηκα γιατί δεν με σεβάστηκες.
Δεν με σεβάστηκες γιατί δεν σε σεβάστηκα.
Έτσι και αλλιώς ο σεβασμός εμπνέεται.
Δεν τον επιβάλλει μια σχέση που δημιουργήθηκε σε στιγμή ερωτισμού.
Με την έννοια, ότι ηταν χειμώνας, νύχτα και οι άμυνες είχαν πέσει.
Ένα φιλί ήταν μάλλον αρκετό για να τα λυγίσει όλα.
Ύστερα, η έλλειψη εμπιστοσύνης.
Οι γνωστές κοινότυπες ερωτήσεις εκ μέρους και των δύο.
-Με ποιον μιλάς;- -Γιατί δεν απάντησες στο τηλέφωνο;- -Με ποιον/ποιαν γυρνούσες πάλι?-
Δεν σου είχα εμπιστοσύνη, όχι. Λόγω ας το πούμε βεβαρυμένου παρελθόντος.
Δεν μου είχες εμπιστοσύνη, γιατί ήμουν αρκετά διαχυτική για τα γούστα σου.
Λίγη ζήλεια, αποτελεί -λένε- αλατοπίπερο σε μια σχέση.
Τι γίνεται όταν φτάνεις στην παράνοια?
Οι γνωστές βρισιές, άδεια πακέτα και μπουκάλια, σπασμένα αντικείμενα -ίσως και όνειρα-
και ύστερα κατηγορηματικά μεγάλα λόγια.
Όπως έλεγες -Δεν μ΄αγάπησες ποτέ.-
Όπως έλεγα - Κρίμα που δεν έμαθες ποτέ σου να αγαπάς-
Τώρα χωρισμένοι, κάποιες εβδομάδες. Με ένα πισωγύρισμα, κάποιο βράδυ μεθυσιού.
Καλύτερα μακριά -λένε οι περισσότεροι- ζούμε ήσυχα.
Ήσυχα. Αυτό θέλω? Αυτό θες ρε Σταύρο? Ειλικρινά.
Μου λείπεις. Και σ'αγαπάω. Ακόμα σ'αγαπάω.
Δεν διστάζω να το πω, δεν φοβάμαι να το πω.
Δεν στο λέω από κοντά, δεν θέλω να σε κρατήσω για αυτό.
Το θέμα είναι να αγαπάνε και οι δυο, όχι μονάχα ο ένας.
Πες μου. Τελειώνει αυτός ο έρωτας, σίγουρα το νιώθεις.
Γι'αυτό πες μου. Άξιζαν όλα αυτά?
Οι καυγάδες, οι αχαριστίες, οι εγωισμοί, η εξαθλίωση, τα ξενύχτια.
Άξιζαν? Αξίζουν?
Αλλά είναι εκείνα που άξιζαν.
Το γέλιο σου, το βλέμμα σου, ο τρόπος που έλεγες τ'όνομά μου
-Δεν το έχει ξαναπεί κανείς τόσο γλυκά-
όσα περάσαμε μαζί, τα καλά και τα κακά.
Δεν συμπεριλαμβάνω στα κακά τους καυγάδες. Αυτά δεν τα αναφέρω καθόλου.
Μιλάω για θανάτους φίλων που βιώσαμε μαζί, μιλάω για άλλες καταστάσεις που τις ξέρεις και εσύ καλά.
Χαραμιστήκαμε, Σταύρο. Ανώφελα.
Ίσως τελικά όλο αυτό να'ταν ανώφελο.
Ίσως η περιπτώση μας, ο έρωτας μας να'ταν αυτό που λέμε
''Πολύ κακό για το τίποτα''.
Δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να'ναι καλύτερα τα πράγματα.
Δεν το αναρωτήθηκα ποτέ στα σοβαρά.
Εγώ έτσι σε ερωτεύτηκα, βλέπεις.
Πάνω σε καυγά σε ερωτεύτηκα, πάνω σε καυγά κάναμε σχέση, πάνω σε καυγά χωρίσαμε.
Και αν αγάπησα κάτι πολύ σε εσένα, ήταν η ωμότητα σου, το θράσος σου, το βλέμμα σου, η αξιοπρέπεια σου.
Όταν τελειώσει εντέλως η παράσταση πάντως, έλα και εσύ για να μας χειροκροτήσουν.
Γιατί ΜΑΖΙ το κάναμε αυτό το χάλι.
Ούτε μόνη μου, ούτε μόνος σου.
Να'σαι καλά ρε Σταύρο.
Και όλα τα άλλα άστα να πάνε στο διάολο.