Τα έζησα όλα με εσένα. Τα έζησα όλα για σένα.
Σ'ερωτεύτηκα και έχασα τον εαυτό μου.
Έγινα φτηνή για να σε κρατήσω.
Έγινα ό,τι σιχαινόμουν μόνο για σένα. Δεν τ'άξιζες.
Χαλάστηκα. Χαλάστηκα πολύ.
Έχασα πολλές φορές την ψυχραιμία μου.
Έσπασα πράγματα,έριξα βιβλία, έσκισα φωτογραφίες.
Έσπασα από τα νεύρα μου ποτήρι στα χέρια μου.
Έχασα αίμα για σένα. Αίμα και χρόνο.
Τράκαρες και έφταιγα.
Τρακάραμε και παρέα και δεν έφταιγε κανείς.
Ήπιες πολύ, χαλάστηκες, κάπνισες.
Άλλαξες. Άλλαξα. Φταις.Φταίω.
Με έκανες να σε μισώ, να μην αντέχω να μ'αγγίζεις.
Να θέλω να σε σκοτώσω, να μηχανεύομαι τρόπους για να το κάνω.
Ξενύχτησα στη βεράντα, για να σε σώσω.
Θα σε σκότωνα, το καταλαβαίνεις ;
Ύστερα τα βρίσκαμε πρόσκαιρα.
Τα μάτια σου διέλυαν τα σκοτάδια και τους φόβους.
Μετά, πάλι αδιέξοδο.
Έχουμε μιλήσει για ώρες και δεν βγήκε πουθενά.
Σ'έχω δει να με κοιτάς με απέχθεια.
Ένιωσα για τα καλά, την παράλογη ζήλεια σου.
Προσπάθησες και εσύ να με σκοτώσεις.
Τι προσωπική νίκη, αλήθεια, για μια γυναίκα.
Σ'έχω δει να'σαι μαλάκας, σ'έχω δει να'σαι σωστός.
Έχω τρέξει από πίσω σου.
Έχεις φύγει και έχεις γυρίσει πολλές φορές.
Σου'χω φωνάξει ''Συγγνώμη'' μα δεν σε συγκίνησε.
Υπήρξαν στιγμές που ήθελες να απολογηθείς.
Και δεν σ'άκουσα ποτέ, δεν έκατσα να ακούσω όσα είχες να πεις.
Υπήρξαν φορές που ξενέρωσα τραγικά μαζί σου.
Υπήρξαν βραδιές που μιλήσαμε μόνο με το βλέμμα.
Υπήρξαν ώρες που η σιωπή, τα έλεγε όλα.
Ύπήρξαν νύχτες τραγικές.
Σε είχα δίπλα μου και ήταν σαν να μην σε είχα.
Άφησαμε τα απωθημένα μας να μας καταστρέψουν.
Δεν σε συγχώρεσα ποτέ για τίποτα.
Δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή πως μ'αγαπάς.
Δεν ένιωσες ποτέ πόσο σ'αγάπησα.
Δεν παραδεχθήκαμε όταν έπρεπε πως όλα τελείωσαν.
Αυτή η μάχη ανάμεσα μας, πάντα θα διαρκούσε.
Η μάχη για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι.
Δεν θα τέλειωνε ποτέ, αλήθεια σου το λέω.
Για'αυτό και τελειώσαμε έτσι. Άσχημα.
Αν δεν σ'αγαπούσα τόσο θα είχα κάνει τα δικά μου.
Αργήσαμε και γι'αυτό ταλαιπωρηθήκαμε.
Αργήσαμε να καταλάβουμε πως όλα τέλειωσαν.
Δεν έχουν σημασία βέβαια, αυτά τώρα πια.
Είσαι ήρεμος, όμορφος, έτοιμος...να ερωτευτείς.
Εγώ δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη, δεν ξέρω πότε θα'μαι.
Δεν το αποκλείω όμως πια, όχι.
Πάντα όμως θα συγκρίνω τους άλλους με εσένα.
Πάντα θα περιμένω την δική σου πνοή για να ξαναγεννηθώ.
Δεν σου λέω πως αυτό είναι μεγάλος έρωτας.
Όμως σίγουρα...κάποια πουστιά έχει κάνει η μοίρα με εμάς.
Το πιστεύω και το ξέρεις. Και εσύ το πιστεύεις.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Σήμερα συνάντησα τον Στέφανο. Τον Στέφανο χθες τον γνώρισα, σ'ένα περίπτερο. Στο περίπτερο με τον μεγαλύτερο συνωστισμό. Είχε κολλήσει το σώμα του, πάνω στο δικό μου, από το στριμωξίδι, θύμωσα και κάπως έτσι έγινε και η γνωριμία. Τον συνάντησα τυχαία, με χαιρέτησε από μακριά.Ήρθε προς το μέρος μου. Κουβαλούσε μια κιθάρα παραμάσχαλα.

-Καλησπέρα, αξιοσέβαστη δεσποινίδα.
Έκανε μία μικρή υπόκλιση μπροστά μου.
-Α...ο Στέφανος είπαμε, ε;
-Έτσι ακριβώς. Μαθήματα;
-Ναι...είχα λατινικά.
-Σε νιώθω. Δηλαδή...όχι ακριβώς. Ήμουν θετική, εγώ.
-Ξέρεις πάντως από φροντιστήρια, μαθήματα, τα συναφή.
-Όσο για αυτό... εε...θέλεις να πάμε μια βόλτα;
-Και δεν πάμε;
Ξεκινήσαμε να περπατάμε.
-Σπουδάζεις;
-Ναι. Ιατρική, στη Θεσσαλονίκη. Δεκαεννιά είμαι. Εσύ 17, ε;
-Σχεδόν. Δεκάξι και μισό. Απλά, γεννήθηκα Δεκέμβρη του '93 και κέρδισα ας πούμε χρονιά.
-Α, δηλαδή σε σχέση με τις άλλες, είσαι μικρούλα.
-Ναι, μεγάλη διαφορά.
-Τώρα δεν φαίνεται.Αλλά, στο μέλλον αλλιώς θα'ναι όταν θα λες εσύ 39 και οι συμμαθήτριες σου 40.
-Ποτέ δεν το σκέφτηκα έτσι. Βγαίνεις συχνά;
-Για την ακρίβεια...όταν είμαι εδώ...τον περισσότερο καιρό έξω είμαι. Δεν έχω καλή σχέση με τους γονείς μου, οπότε δεν γουστάρουμε και να πολυβλεπόμαστε.
-Και που μένεις;
-Δεξιά και αριστερά. Σε φίλους, σε γκόμενες ή και κάπου άλλου.
-Α, το έπιασα.Ξενοδοχείο ''Τα αστέρια''.
-Αχά.
-Και η κιθάρα;
-Λίγα με την κιθάρα μου. Σαν γκόμενα την έχω. Εσύ;
-Έχω κιθάρα, αν ρωτάς αυτο.
-Γκόμενο έχεις;
-Έχω χωρίσει πρόσφατα...αλλά είναι λίγο περίπλοκο.
-Πάτε για επανασύνδεση;
-Όχι ακριβώς...απλά...1.5 χρόνο γίνεται αυτό το πράγμα. Μία χωρίζουμε, μία τα βρίσκουμε...
-Καλά, δεν βαρέθηκες;
-Η αλήθεια είναι πως τώρα τελευταία...δεν το παλεύω.
-Φυσιολογικότατο. Σήκω και φύγε. Για το δικό σου το καλό. Απλά, εμένα τα πολλά τα σούλτα φέρτα με χαλάνε. Αν έχω σχέση με κάποια, θα έχω σχέση. Χωρισμούς και παπαριές, αλλού. Ο χωρισμός είναι ένας.
-Δηλαδή...δεν έχεις πέσει στα πισωγυρίσματα, ποτέ εσύ;
Γύρισε και με κοίταξε.
-Εσύ τι λες;
-Εσύ θα μου πεις.
-Ερωτεύτηκα και εγώ μια φορά, κούκλα μου. Άρα...γύρισα και ξαναγύρισα.Τελικά, έφυγα βέβαια. Έπρεπε. Την σεβόμουν και έπρεπε.
-Και εγώ έτσι πρέπει...γιατί...πρέπει να είναι καλά αυτός ο άνθρωπος.
-Εσύ θα'σαι καλά; Είσαι καλά;
-Εντάξει. Χαλαρά το'χω πάρει. Καλά κάναμε. Καλά κάναμε και φύγαμε.
-Έφυγες...παίρνοντας μαζί βιβλία, ιδέες και χαμόγελα;
-Μπορεί να'γινε και έτσι.
-Πάντως μην το παίρνεις βαριά. Οι έρωτες που κρατούν είναι οι συμβιβασμένοι.
-Α, όχι. Έχω να το λέω. Σ'αυτό το θέμα δεν υπήρξα συμβιβασμένη.
-Κατά τα άλλα...συμβιβάζεσαι;
-Σε κάποιους τομείς, σίγουρα. Εσύ;
-Με τα χίλια.
-Τώρα είσαι ελεύθερος; Ερωτικά, εννοώ.
-Ναι, είμαι. Αλλά...άλλο λούκι και αυτό. Πρέπει να βρω άλλη σύντροφο.
-Δεν νομίζω να δυσκολευτείς. Έχεις ευχέρεια λόγου και μια α'γοητεία.
-Ω, ευχαριστώ πολύ. Παρομοίως. Κάπου σε έχω δει όμως.
-Στην τηλεόραση δεν νομίζω.
-Σίγουρα; Έπαιζες σε κανένα θεατρικό;
-Τελευταία φορά στην Επίδαυρο.
-Εγώ μιλάω σοβαρά...και εσύ...τι να πω!
-Καλά, καλά. Έπαιζα σε διάφορες.
-Μη μου πεις! Σ'έχω δει ρε! Και έχεις γαμάτη φωνή.
-Με συγκινείς.
-Γι'αυτό άκου εδώ. Εμείς μπορούμε να βγάλουμε λεφτά.
-Πώς δηλαδή;
-Θα παίζω κιθάρα και θα τραγουδάς και θα σε συνοδεύω και εγώ.
-Και με τα λεφτά θα φύγουμε μακριά;
-Όχι, θα σε πάρω στην Ξεσσαλονίκη.
-Πάω και μόνη μου. Δεν χρειάζεται να με πάρει κάποιος.
-Α, πα πα. Σε φεμινίστρια έπεσα;
-Καμία σχέση. Εγώ υποτάσσομαι σε μία σχέση, αν θες να ξέρεις.
-Να το δω και να μην το πιστέψω.
-Θέλω σταφύλια.
-Πάμε να σου πάρω σταφύλια.
-Είσαι τρελός;
-Όχι, απλά θες σταφύλια. Και θα σου πάρω σταφύλια.
-Μπορώ να πάρω και μόνη μου σταφύλια.
-Θέλω να σου τα κάνω δώρο.
-Χριστέ μου...είσαι πιο τρελός από τον Σταύρο.
-Ποιος είναι αυτός πάλι;
-Ο πρώην μου ντε.
-Δηλαδή...τώρα, γιατί χωρίσατε ακριβώς;
-Εμ...ασυμφωνία χαρακτήρων.
-Μαλάκας θα'ταν.
-Δεν τον ξέρεις για να μιλάς έτσι.
-Γνώρισα εσένα όμως. Οπότε καταλαβαίνω, ότι φταίει.
-Όχι, φταίω και εγώ.
-Φταις; Έλα τώρα, γιατί πάντα γουστάρετε να είστε θύματα? Πραγματικά, δεν πιστεύεις ότι φταις.Είσαι πανέξυπνη και ξέρεις ότι φταίει. Τώρα, τι τα ρίχνεις πάνω σου;
-Παραπήρες θάρρος εσύ, ε;
-Ή θα πάρω τώρα θάρρος ή θα με καβαλήσεις κανονικά στο μέλλον.
-Και...θες να με χαλιναγωγήσεις από τώρα;
-Σαίξπηρ έχεις διαβάσει γλυκιά μου;
-Αρκετά.
-Ημέρωμα της στρίγγλας;
-Θες να μου πεις...ότι είμαι η Καίτη και είσαι ο Πετρούκιος; Δηλαδή, είμαι στριγγλά;
-Όχι είσαι πολύ γλυκιά. Αλλά...είσαι και καπάτσα.
-Σωστά το πας. Και εσύ ξέρεις τι είσαι; Είσαι ασυμβίβαστος.
-Μην ξεγελιέσαι. Είμαι ψευτοεπαναστάτης, σαν όλους.
-Δεν το πιστεύω. Άσε με να έχω μια γνώμη, δική μου.
-Σου το επιτρέπω. Εσύ ξέρεις τι...είσαι...πως να στο πω; Είσαι...γαμώτο.
-Μη κολλάς.
-Μπορεί να πω μαλακία.
-Και;
-Είσαι...ρόλος.
-Είμαι ρόλος;
-Δεν το έθεσα καλά. Είσαι θεατρίνα.Έτσι πιστεύω.
-Α...δεν ξέρω αν είμαι. Ευελπιστώ να γίνω πάντως.
-Θα το καταφέρεις. Πάμε να σου πάρω σταφύλια.
-Έχεις πιει κάτι, έτσι;
-Τέλειως αθώο και νόμιμο.Μπύρα.
-Α...καπνίζεις και πίνεις και από παράνομα;
-Δεν είμαι βαποράκι, κούκλα μου. Αλλά θα μπορούσα να'μαι. Πάμε!
-Κάτσε να σου πω. Θέλω να σου πω..θέλω να ξέρεις..πως σήμερα...
-...με ερωτεύτηκες σφόδρα. Πολλές το παθαίνουν, darling.
-Όχι,βλάκα! Πώς χάρηκα που σε γνώρισα.
-Και εγώ θέλω να ξέρεις...πως σήμερα απέκτησες έναν πολύ πιστό φίλο.
-Μπράβο μου.
-Συγχαρητήρια.Πάμε για σταφύλια.

Κλασσική σύντροφος...

Δεν θα γίνω ποτέ αυτό που θες. Και ας είναι αυτή η μοίρα της γυναίκας.
Της Ελληνίδας συζύγου, μάνας, γκόμενας.
Την βλέπω την μάνα μου, προσέχω τι κάνει. Δεν θα γίνω σαν αυτή.
Ξέρω τι θέλεις και εσύ και όλοι. Μια στοργική σύντροφο, αργότερα σύζυγο.
Ξέρω πως το φαντάζεσαι. Και εσύ και όλοι.
Θα βλέπω τις πρόοδους σου και θα βλέπω σ'αυτές τη δική μου ευτυχία.
Θα'μαι συμβιβασμένη, θα ζω στην σκιά σου, θα τρέφομαι απ'αυτήν.
Θα εγκαταλείψω όσα αγαπώ.Κυρίως το θέατρο.
Γιατί δεν τ'αγαπάς εσύ το θέατρο.
Θα'μαι στη διάθεση σου κάθε βράδυ, εκτός βέβαια αν εσύ δεν θες
Τότε εγώ θα κάθομαι ήσυχη, δεν θα σε ενοχλώ.
Θα διαβάζω κάποιο περιοδικό γεμίζοντας ανούσια τις ώρες μου.
Ίσως θα μάθω και ζωγραφική διά αλληλογραφίας.
Θα σου γελάω πάντα, ακόμα και αν μέσα μου είμαι σκατά.
Οι φίλοι σου, θα γίνουν αυτομάτως και δικοί μου.
Ακόμα και αν τους βρίσκω αηδιαστικούς.
Θα αγοράζω εγώ δώρα γενεθλίων για τους φίλους σου,για να μην τα έχεις στο κεφάλι σου.
Θα'χω καλή σχέση με τους γονείς σου, απλά γιατί πρέπει.
Θα βλέπω καρτ ποστάλ, τα ταξίδια απαγορεύονται.
Το ίδιο και τα όνειρα.
Δεν θα σου είμαι βάρος. Θα'μαι για σένα η απόλυτη ευφορία.
Δεν θα κάνω τίποτα επικίνδυνο.
Δεν θα παίξω ποτέ με την φωτιά.
Τι θα γίνει όμως, όταν τα νεύρα μου θα σπάσουν;
Τι θα γίνει όταν θα αρχίσω να πίνω ηρεμιστικά για να κοιμηθώ;
Τι θα γίνει όταν σε σιχαθώ;
Τι θα γίνει, όταν το σεξ μαζί σου γίνει καταναγκαστικό έργο;
Γι'αυτό σου λέω. Αυτή είναι η μοίρα της γυναίκας.
Το ξέρω καλά. Πολύ καλά. Δεν αφέθηκα για αυτό τον λόγο.
Με άλλαξες λίγο, αλλά ο σεβασμός απέναντι μου χάθηκε.
Ακριβώς γιατί με άλλαξες. Έστω και λίγο.
Και τώρα που με χάνεις θα μ'αγαπήσεις περισσότερο.
Έτσι γίνεται πάντα.
Όταν μας χάνετε, μας αγαπάτε περισσότερο.
Δεν αφέθηκα λοιπόν, για να μη καταλήξω να σε καταριέμαι για πάντα.
Δεν θα το ήθελες, αγάπη μου.
Αυτή την γυναικούλα, θα μπορούσα στο μέλλον να την παίξω.
Και θα την παίξω κάποτε, για κάποιον άντρα.
Την ξέρω πολύ καλά άλλωστε και θα το κάνω.
Και ξέρεις καλά, πολύ καλά...τι απομένει.
Τι απομένει ύστερα από την καταστροφή ενός ζευγαριού.
Ο ρόλος. Μονάχα, ο ρόλος.

Άντε γεια.

Είσαι πολύ όμορφος.
Χθες, το πρόσεξα. Φορούσες ένα τζιν ανοιχτόχρωμο και ένα πουκάμισο.
Αξύριστος με ανακατωμένα μαλλιά, χαμογελούσες.
Ήσουν πανέμορφος. Αλλά και;
Τι νομίζεις; Δεν καταφέρνεις τίποτα πια με την ομορφιά σου.
Τίποτα σε σχέση με εμένα, δηλαδή.
Είσαι μαλάκας. Δεν πειράζει.Οι περισσότεροι έτσι είναι.
Μείνε καλύτερα στα αρχιτεκτονικά σου σχέδια.
Μόνο εκεί τα καταφέρνεις πραγματικά καλά.
Τελειώσαμε. Τέλος. Finito la musica.
Λίγο απότομα, αλήθεια.
Αλλά δεν πειράζει. Τι να κάνεις;
Αυτή είναι η ζωή.
Δεν θα μείνω άλλο εδώ, δεν μένω άλλο εδώ.
Έχω φύγει ήδη.
Πρέπει...έπρεπε...πώς να σου το πω;
Με σέβομαι, έχω μια αξιοπρέπεια, έπρεπε να το κάνω.
Και βαρέθηκα. Βασικά...όχι εσένα.
Όλο αυτό ρε παιδί μου, την φάση αυτή.
Καταλαβαίνεις;
Δεν είσαι καν το alter ego μου.
Απορώ γιατί κάθισα τόσο.
Τώρα είναι καλοκαίρι.
Σίγουρα, θα βρεις γκόμενες, θα κάνεις φάσεις και one night stands.
Δεν θα σου λείψουν αυτά, θα τα περάσεις τέλεια.
Είμαι σίγουρη.
Και μην ανησυχείς για εμένα.
Πόνεσα, έκλαψα, έκαψα, αλλά τώρα..είμαι εντάξει.
Μην κρατήσεις τίποτα,μόνο αυτό σου λέω.
Ούτε καλές ούτε κακές αναμνήσεις.
Πέτα τα όλα, ξέχασε τα.
Και να δεις πόσο πιο απλά θα είναι τα πράγματα.
Σβήσε τον αριθμό μου.
Και αν δεν το κάνεις, τίποτα δεν θα καταφέρεις.
Ήδη μου έχεις τηλεφωνήσει πολλές φορές και δεν έχω απαντήσει.
Και αν δεν θέλεις να νιώθεις τύψεις, μην ανησυχείς.
Θα φροντίσω και για αυτό.
Εγώ έφταιξα για όλα,μωρό μου.
Γι'αυτό και έφυγα πρώτη, ok?
Βαρέθηκα να'μαι καβάτζα σου.
Δεν έχω άλλη υπομονή.
Δεν μπορώ να σε βλέπω άλλο με γκόμενες.
Για το δικό σου το καλό.
Διότι άνθρωπος είμαι και ολίγον τι οξύθυμος.
Έτσι γίνονται οι φόνοι.
Το γυαλί μας έχει ραγίσει εδώ και καιρό..οπότε....χαλαρά.
Δεν μπορώ άλλο να κρέμομαι από τα αρχίδια σου,κατάλαβε το.
Συγγνώμη που μιλάω έτσι. Αλλά...μιας και τα λέω όλα...
εκτός από μαλάκας, είσαι και μουνόδουλος.
Αχ, πόσο καιρό ήθελα να το πω.
Η περίπτωση ''Σταύρος'' ήταν τελικά...
πολύ κακό για το τίποτα.
Ήσουν κάλπικος ρε πούστη.
Όλο κόλπα, υποσχέσεις, ψέμματα.
Βρες άλλη να καταστρέψεις.
Εμένα παράτα με. :)
Εγώ πάω να ζήσω.
Μια χαρά θα περνώ και χωρίς εσένα.
Ήδη μια χαρά τα περνάω.
Κάνε το ίδιο.

Kαλοκαίρι... (damn?!)

Καλοκαίρι. Summer in Greece.
Ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το καλοκαίρι.
Ζέστη, ιδρώτας,τσαπατσουλιά,χαλασμένα μακιγιάζ.
Tο μόνο παρήγορο όταν ήμουν μικρή, ήταν οι τρεις μήνες χωρίς σχολείο.
Μα και πάλι. Στα μέσα Αυγούστου άρχιζε πάντα το μαρτύριο.
Βαρεμάρα στο full.
Ύστερα, άρχισα να πηγαίνω σε συναυλίες, σε θεατρικά.
Βρήκα το καλοκαίρι σαν μια καλή ευκαιρία για να ψυχαγωγηθώ λιγάκι.
Επαρχία darling. Οι περισσότεροι ένα καλοκαίρι περιμένουν, για να το ρίξουν έξω.
Αν δεν είσαι σκυλάς δηλαδή. Διότι αν δεν είσαι...είναι γνωστό.
Η επαρχία βρωμάει σκυλάδικο.
Βέβαια εγώ, είμαι από τους τυχερούς της γλυκόπικρης επαρχίας.
Πηγαίνω συχνά Αθήνα, οπότε και σε κάποια θεατρικά έργα που επιθυμώ να παρακολουθήσω.
Φέτος, αυτό το καλοκαίρι είναι αλλιώς.
Όχι βέβαια πως αυτό το καλοκαίρι θα ''ζήσω''.
Μεθύσια,φασώματα,ξενύχτια. Ok,αυτά γίνονται χαλαρά και τον χειμώνα.
Και όποιος θεωρεί ''ζωή'' τα παραπάνω, είναι μαλάκας χαλαρά.
Εν πάσει περιπτώσει, του χρόνου θα'μαι γ'λυκείου.
Οπότε ξεκινήσαμε θερινά μαθήματα.
Λίγο λατινικά, λίγο φιλοσοφικά κείμενα, λίγο κείμενα σκέτο,λίγο ιστορία.
Καλή φάση, δεν μπορώ να πω.
Τώρα με το mundial, ο καθηγητής έκθεσης-λατινικών-κειμένων παίζει στοιχήματα
και συζητάμε και επί του ποδοσφαίρου.
10 το πρωί μάθημα, λατινικά, μαζί με freddo απάνω στο θρανίο μας.
Αλλιώς δεν παλεύεται,φίλε.
Ιούλιο θα σταματήσουμε. Ναι,να πάμε και διακοπές.
Για Κέρκυρα με βλέπω φέτος. Αλλιώς Χαλκιδική.
Βαρετό καλοκαίρι.
Επαναλήψεις στην τηλεόραση, επαναλήψεις στα τραγούδια.
Το λιωμένο παγωτό που κολλάει στο χέρι, σε κάτι καλοκαιρινά ραντεβού.
Κολλάει και λίγο ο Σιδηρόπουλος, στη φάση του καλοκαιριού.
Ούτε που ξέρω το γιατί. Έτσι το νιώθω.
Το καλοκαίρι το'χω συνδέσει με το υπαίθριο θέατρο Μητρόπολης.
Ανηφόρα, σκληρές πέτρες πάνω στις οποίες καθόμαστε,ζουζούνια και ύστερα...η μαγεία.
Θεατρική παράσταση.
Αν λέει κάτι, ίσως να τρέξω στα παρασκήνια, για τίποτα συγχαρητήρια.
Αν έχω και πολλά κέφια, ίσως να ζητήσω και αυτόγραφο.Αλλιώς, χλωμό.
Ύστερα τα φεστιβάλ. Φεστιβάλ Λίμνης Πλαστηρά,Φεστιβάλ Κ.Ν.Ε, Τα Καραισκάκεια.
Φυσικά, μόνο το της Λίμνης Πλαστήρα αξίζει.
Εκτός αν είσαι Κνίτης. Αλλάζει τότε.
Ύστερα η παραλία.
Τσαλακωμένα ρούχα σε βαλίτσες,απαίσιο άρωμα αντηλιακού.
Η θάλασσα...λάδι, από το λάδι.
Κουτάκια κοκά κόλα, αποτσίγαρα και σκυλιά να βολτάρουν στην αμμουδιά.
-Ναι, ρε φίλε. Δεν είμαι φιλόζωη. Problemo?-
Μερικά ζευγάρια τολμηρά, κάνουν σεξ στην παραλία τα βράδια ή μέσα στη θάλασσα τα μεσημέρια.
Σεξ στην παραλία? Άλλη βλακεία.
Πετσέτες στην άμμο ή πάνω σε ξαπλώστρες και αρχίζει το ''πανηγύρι''.
Μεγάλη τσαπατσουλιά...για πόσο?10 λεπτά?15?30? Ε, δεν νομίζω παραπάνω.
Υπαίθριο μπουρδέλο, με λίγα λόγια.
Και αν κάνουν και απεργία οι σκουπιδιάρηδες, την γαμήσαμε.
Εκεί να δεις μπόχα, φίλε μου.
Αξίζουν οι συναυλίες πραγματικά, σε κάτι αναψυκτήρια.
Πράσινο,δροσιά, αστέρια, η φωνή του αγαπημένου σου τραγουδιστή και κουτάκια μπύρας.
Η μπύρα είναι χρήσιμο ποτό το καλοκαίρι.
Σε δροσίζει και σε παρηγορεί.
Αν πας σε κάποιο νησί, όπως π.χ η Ρόδος θα περάσεις σίγουρα καλά, παρά την τσαπατσουλιά των διακοπών.
Και αυτό γιατί, έχει πολύ όμορφα κτίρια.
Ωραία αγορά, τρομερά άτομα.
Ροδίτες, άλλο πράγμα.
Δεν είναι σαν την Κρήτη.
Οι πόλεις, δεν διαφέρουν από τις μεγαλουπόλεις.
Και δεύτερον, σαν Έλληνας, θα περάσεις καλύτερα από τους ξένους.
Πρώτον, γιατί ξέρεις τι εστί χωριάτικη σαλάτα.
Οπότε δεν θα ζητήσεις την greek salad, με 8 ευρώ.
Δεύτερον, έχεις φάει τρομερά ''σούβλακος'' για να τα ζητήσεις και στις διακοπές.
Έπειτα για ''μούσακας'' ούτε λόγος, το'χουμε χορτάσει από τις μανάδες μας.
Τέλος, δεν είσαι Άγγλος οπότε δεν θα βρεις την ευκαιρία να γίνεις ντίρλα στην Ελλάδα.Το κάνεις όλο τον χρόνο,άλλωστε.
Τίποτα, είμαστε τυχεροί από πολλές απόψεις.
Πάντως το καλοκαίρι, που για όλους σημαίνει ελευθερία
-και ακόμα να καταλάβω το γιατί- έφτασε και φέτος.
Προς το παρόν το βρίσκω ok.
Κρατιέται και το μολύβι που βάζω στα μάτια.
Δεν μουτζουρώνομαι φέτος.
Νεοέλληνες, ας απολαύσουμε φραπέδες,τάβλι και αραλίκι.
-Ναι,γιατί όλο τον χρόνο σκοτωθήκαμε.Χμ.-
Και καλή ''ελευθερία''.
Εν πάσει περιπτώσει, δεν είναι απαισιόδοξο post.
Είναι ρεαλιστικό.
Καλό καλοκαίρι σε όλους.
Και τελειώνω με στίχο από τραγούδι του Β.Παπακωνσταντίνου.
''Καλοκαίρι Καλοκαίρι....φιλελεύθερη λαλιά...το ένα χτύπαε τ'άλλο χέρι..από την απελπισιά...''
See you around. (:

Mε κράτησες από το χέρι. Όλη μέρα, ήμουν σε ακεφιές. Το πρόσεξες φαίνεται. Σε ρώτησα που πάμε και δεν απάντησες. Ύστερα από 10 λεπτά φτάσαμε στον ''προορισμό'' μας. Καθίσαμε σ'εκείνα τα σκαλιά, που καθόμασταν όταν ήμασταν ζευγάρι. Που συχνά, είχες μαζί την κιθάρα και έπαιζες διάφορα τραγούδια. Έβρεχε. Δεν μας ένοιαζε. Όπως δεν μας ένοιαζε και τότε.

Έκλεισα τα μάτια. Δεν είχα όρεξη να σου μιλήσω.
''Τι έγινε; Μπορείς να μου πεις ;''
Σου απάντησα χωρίς να σε κοιτάξω καν.
''Θέλω να φύγω. Δεν αντέχω άλλο εδώ. Να φύγω...''
''Θα φύγεις. Του χρόνου θα φύγεις. Κάνε υπομονή...''
Νευρίασα.
''Υπομονή ε; Είναι εύκολο να το λες εσύ που ξεμπέρδεψες!''
''Μου λείπει αυτή η πόλη. Το ξέρεις;''
''Ίσως επειδή κατάγεσαι από δω''.
''Εδώ γεννήθηκες και εσύ.''
''Ναι, αλλά δεν είναι εδώ οι ρίζες μου.Εγώ είμαι πελοποννήσια...και άλλο το σκεπτικό των Πελοποννησίων. Έχω ζήσει σ'αυτή την πόλη 17 χρόνια...την έχω αγαπήσει, γιατί εχω γνωρίσει τρομερά άτομα απ'αυτή την πόλη...αλλά ταυτόχρονα την μισώ.''
Μ'αγκάλιασες.
''Το ίδιο θα'λεγες για οποιαδήποτε επαρχιακή πόλη! Είσαι γεννημένη για μεγάλη πόλη.Εγώ στην Αθήνα χάνομαι παρόλο που ζω τώρα αρκετούς μήνες.Εσύ επίσκεψη έρχεσαι και είναι σαν να τα ξέρεις όλα.Το ίδιο ισχύει και για Θεσσαλονίκη.''
Σήκωσα αδιάφορα τους ώμους.
''Δεν με ενδιαφέρει αυτό τώρα. Θέλω να ελευθερωθώ!Γιατί δεν το καταλαβαίνεις;''
''Eλεύθερος μπορεί να'σαι παντού!''
''Εγώ εδώ δεν μπορώ!Εσύ μπορούσες;''
Γέλασες.
''Όχι, δεν μπορούσα.''
Σε κοίταξα στα μάτια, σαν τρομαγμένη.
''Δεν γίνεται σ'αυτή την πόλη.Εδώ όλοι σε ξέρουν, όλοι σε κρίνουν, είσαι δακτυλοδεικτούμενος.Είμαι πουτάνα. Ξέρεις γιατί; Γιατί θέλω να γίνω ηθοποιός.''
''Και εμένα με είχαν βγάλει έμπορο ναρκωτικών. Ενώ δεν είμαι καν βαποράκι.''
''Για ποια ελευθερία μου μιλάς;''
''Σε καταλαβαίνω, σου το λέω αλήθεια. Δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου όμως. Αν μπορούσα, θα σε είχα πάρει και θα'χαμε φύγει.Αλήθεια σου λέω!''
Σου έπιασα το χέρι.
''Μην υπόσχεσαι, σε πιστεύω. Δεν ξέρουν...για αυτό τα λένε όλα αυτά.''
Γέλασες.
''Φαντασού τι θα έχουν πει για όταν μας έβλεπαν μαζί. Το πρεζόνι και η πουτάνα βολτάρουν.''
Δεν κρατήθηκα.Γέλασα και εγώ.
''Θα φύγω όμως του χρόνου. Μου το χρωστάω ρε γαμώτο.''
''Έτσι! Θα φύγεις αγάπη μου εσύ. Αλίμονο αν μείνεις εδώ.''
''Και θα τους πω φεύγοντας... σας ανέχτηκα όλους στην μάπα..τώρα φεύγω..και τώρα εγώ θα'μαι ελεύθερη. Εσείς σκλάβοι της δικής σας μιζέριας θα παραμείνετε!''
''Υπάρχουν όμως και αξιόλογοι άνθρωποι σ'αυτή την πόλη''
''Πάρα πολλοί,φυσικά. Στη λάσπη, κρύβονται και διαμάντια.''
''Xαραμίζονται τέτοιοι άνθρωποι εδώ. Δεν κρυώνεις;''
''Όχι...όχι δεν κρυώνω.''
''Βρέχει πολύ σήμερα....''
''Ωραία είναι όταν βρέχει...''
''Δεν έχει και πολύ κόσμο ε;''
''Bλέπεις τους κεραυνούς;''
Σου τους έδειξα στον ουρανό. Γοητεύτηκες. Πάντα σ'άρεσαν οι κεραυνοί.
Γέλασα ειρωνικά.
''Ρε Σταύρο, λες να πεθάνουμε; Καθόμαστε κάτω από δέντρο.''
''Θα γίνουμε φλαμπέ.''
''Θα είμαστε ελεύθεροι εν πάσει περιπτώσει.''
''Ελευθερία ε; Όλοι την κυνηγούν.''
''Είναι το υπέρτατο αγαθό για τον άνθρωπο.''
''Πάντως...και να φύγεις...πάντα θα θες να γυρίζεις εδώ.''
''Μπορεί. Έχω μια σχέση αγάπης-μίσους μ'αυτή την πόλη.''
''Δύσκολες τέτοιες σχέσεις.''
''Ξέρεις πότε θα'μαι ελεύθερη; Όταν θα γίνω σαν τον άνεμο.''
Με κοίταξες στα μάτια.
''Σ'αγαπώ. Το ξέρεις;''
''Το ξέρω.''
''Είσαι ελεύθερη. Το ξέρεις;''
''Δεν είμαι.''
''Είσαι. Και ξέρεις για τι; Γιατί μπορεί να σε λένε πουτάνα, αλλά δεν έκανες ποτέ πίσω σ'αυτά που πιστεύεις και σ'αυτά που λες.''
''Και τώρα αυτό είναι ένδειξη ελευθερίας;''
''Είναι πάντως ένδειξη μαγκιάς.''
Μου ήρθε κατά νου ένα τραγούδι του Παύλου του Σιδηρόπουλου.
''Έχε το νου σου στο παιδί...κλείσε την πόρτα με κλείδι...ψέμματα λένε...''
''Και όταν θα'ρθουν οι καιροί...που θα'χει σβήσει το κερί...στην καταιγίδα...''
''Υπερασπίσου το παιδί...γιατί αν γλυτώσει το παιδί..υπάρχει ελπίδα..''
''Πάντα η νεότερη γενιά είναι η ελπίδα λοιπόν.''
''Και εσύ αν ήθελες θα'σουν ελεύθερος. Επιλέγεις να'σαι δέσμιος των συναισθημάτων σου.Δεν μπορείς να τα βροντήξεις όλα.Φοβάσαι.''
''Σ'αγαπάω. Δεν είναι φόβος αυτό.''
''Και εγώ σ'αγαπώ. Αλλά για να γίνω ηθοποιός θα σε παρατούσα.''
''Αυτό πόνεσε.''
''Τι περίμενες από εμένα;''
''Τίποτα απολύτως.Ειλικρινά.''
''Με ξέρεις καλά, άλλωστε.Καλύτερα από οποιονδήποτε.''
''Κάποτε θα'ρθουν γνωστικοί...λογάδες και γραμματικοί...για να σε πείσουν...''
''Το'πε και ο Σιδηρόπουλος ε;''
Γέλασες.
''Το είπε και αυτός...''

Θα'ρθει καιρός.

Μην τους ακούς. Μην ακούς όσα λένε.
Δεν ξέρουν τίποτα.
Ποτέ δεν μας ήθελαν μαζί, το ξέρεις.
Θέλουν μονάχα να σε τρομάξουν.
Θέλουν μόνο να σε πληγώσουν.
Όλες οι πρώην, όλοι οι πρώην.
Και όσοι θα'θελαν να μας έχουν στο μέλλον.
Μην τους πιστεύεις. Εγώ σ'αγαπάω.
Έχε το νου σου.
Υπερασπίσου αυτό που είχαμε.
Υπερασπίσου αυτό που έχουμε.
Αυτό που ίσως θα έχουμε.
Δεν θα σ'αφήσω ποτέ!
Μ'ακούς; Το ξέρεις;
Θα'μαι πάντα εδώ.
Στο υποσχέθηκα από την πρώτη μέρα.
Και αν σκεφτείς καλά, ποτέ δεν σ'άφησα μόνο σου.
Σε τίποτα. Ούτε στα εύκολα ούτε στα δύσκολα.
Και εσύ όμως, ήσουν πάντοτε εδώ.
Συνοδοιπόρος, συνταξιδευτής μου.
Πάντα μου κρατούσες το χέρι στα δύσκολα.
Πάντα μπορούσες να μου μιλήσεις χωρίς φόβο.
Πάντα ήξερα ότι η αγκαλιά σου θα με περιμένει.
Πάντα ήξερες πως μπορείς να περάσεις τα δύσκολα σου βράδια με εμένα.
Δεν είναι ακόμα καιρός που μπορούμε να'μαστε μαζί και να'μαστε ευτυχισμένοι.
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα ακόμη. -Που λέει και ο Ελύτης-.
Θα'ρθει όμως κάποτε ο καιρός που όλα αυτά θα'ναι παρελθόν.
Θα είσαι δικός μου, το ξέρω.
Θα είσαι δικός μου, όπως δεν ήσουν ποτέ ως τώρα.
Και εγώ δεν θα'μαι διστακτική απεναντί σου.
Θα'μαι αληθινή.
Και δεν πεις ποτέ ξανά, πως δεν σ'αγάπησα.
Δεν θα πεις ποτέ ξανά πως υποκρίνομαι.
Δεν θα μπορείς να το πεις.
Τότε, όλα θα'ναι ξεκάθαρα.
Και όταν θα'ρθει ο καιρός, εμείς θα κάνουμε μια νέα αρχή.
Διαγράφοντας τα παλιά. Ξεχνώντας τα.
Δεν θα σε ξαναζηλέψω.
Και δεν θα με ξαναβρίσεις.
Θα'μαστε δύο άνθρωποι ερωτευμένοι,ευτυχισμένοι.
Όπως πρέπει να είμαστε.
Όπως αξίζουμε να είμαστε.
Κάνε υπομονή. Για μένα, για σένα.
Μείνε δίπλα μου. Σε χρειάζομαι.
Θέλω πάντοτε να με προστατεύεις.
Θέλω πάντοτε να ξέρω πως μπορώ να στηριχτώ σε εσένα.
Θέλω να πλανιέται για πάντα τ'αρωμά σου στον αέρα.
Στο δωμάτιο, στα σεντόνια, στα ρούχα μου.
Γιατί εγώ έμαθα να ζω με σένα.
Μου έμαθες να ζω μέσα από εσένα.
Μου έμαθες τι πάει να πει έρωτας, αγάπη,σεβασμός.
Τι πάει να πει πάθος.
Δεν φαντάζεσαι βλάκα πόσο σ'έχω αγαπήσει.
Και πόσο σ'αγαπώ τελικά.
Θα'ρθει ο καιρός, αλήθεια.
Και θα το καταλάβεις.
Και θα'μαι εδώ. Να σε περιμένω.
Πάντα σε περιμένω.

Κάθε φορά που χωρίζω πιάνω πάτο. Γιατί έχω μάθει, ίσως να'μαι έτσι και από τη φύση μου, να τα δίνω όλα στον έρωτα. Πόσοι το λένε βέβαια...αλλά πόσοι το εννοούν; Γιατί αυτός είναι ο έρωτας. Ενοχή και Αθωότητα. Ειρήνη και Πόλεμος. Τα πάντα. Γεννιέται και πεθαίνει με ένα βλέμμα. Βέβαια, τα βλέμματα διαφέρουν μεταξύ τους. Αλλά είναι ερωτικά και άλλα αδιάφορα. Ή ακόμη χειρότερα παγωμένα, μέχρι και άδεια.
Πιάνω συχνά πάτο. Ιδίως στις μεγάλες αποφάσεις. Και χάνομαι σαν να'μαι μικρό παιδί. Έτσι και απόψε, είμαι σε ένα άδειο δωμάτιο και δεν υπάρχει κανείς άλλος για να με σώσει παρά μόνο ο εαυτός μου. Βουρκώνω, νευριάζω, ξεσπάω. Όχι για σένα, ούτε για εμένα. Τι φταίμε έμεις; Δεν είχαμε προετοιμαστεί. Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για τον έρωτα. Κοιτάζω φωτογραφίες. Σ'όλες γελάς και έχεις εκείνο το βλέμμα που το ξέρω τόσο καλά πια.
Αν μπορούσα μια φορά να σου μιλήσω ειλικρινά....να σου τα πω όλα. Όχι με υπεκφυγές, για να μη σε πληγώσω. Και αντιθέτως ούτε επιτηδευμένα, για να σε πληγώσω. Απλά και ειλικρινά. Νομίζω, δεν το έκανα ποτέ. Τα ερωτικά συμβόλαια, υπογράφονται τις πρώτες μέρες μια σχέσης. Σ'εμάς λοιπόν υπήρχε ανέκαθεν και το γνωστόν ''Πατήρ πάντων πόλεμος'' μα και το ''Έρως ανίκατε μάχαν''. Εν πάσει περιπτώσει, υπερίσχυσε ο πόλεμος. Ίσως επειδή είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες. Ίσως επειδή απλώς δεν μας έκατσε η φάση.
Πάντως, κάποια στιγμή -πρόσφατα- γύρισα και σου είπα ''Δεν σ'αντέχω άλλο...''. Θα έλεγα πως δεν θέλω ούτε να σε ξαναδώ, το θεώρησα όμως πλεονασμό. Κούνησες το κεφάλι συγκαταβατικά. Δεν θύμωσες, δεν αντέδρασες. Είσαι πανέξυπνο πλάσμα άλλωστε. Κατάλαβες και μόνος σου πότε έληξε το story. Και πως πια, επιβάλλεται να φύγουμε. Υποτιμούμε και οι δύο την νοημοσύνη μας σ'αυτή τη σχέση. Ίσως....ίσως να υπάρχει έρωτας. Όμως έχει θαφτεί κάτω από τις διαφορές. Και δεν έχω όρεξη να τον ανασύρω. Κουράστηκα. Τι πιο απλό; Εξαντλήθηκα. Βαρέθηκα αυτή την μάχη, για το ποιος θα επικρατήσει. Τελικά, δεν επικράτησε κανείς. Απλώς χωρίσαμε. Και αν ρωτούν γιατί...ξέρεις. ''Ασυμφωνία''.
Η ζωή που κάνεις δεν μου αρέσει. Το παίζεις νταής, μάγκας. Τα βαρέθηκα αυτά. Στην αρχή κολακευόμουν. Μετά, χάθηκαν τα όρια, μας πήρε η μπάλα. Πίνεις, καπνίζεις, πότε-πότε μπλέκεσαι και στα ναρκωτικά. Λες και εσύ χρειάζεται κάτι απ'αυτά. Η ζωή είναι ερωτευμένη μαζί σου. Και αν υπάρχει Θεός, τότε σίγουρα σ'αγαπάει. Σ'αγαπάει πολύ. Ζήσαμε απιστεύτες στιγμές μαζί, έτσι; Κάτι νύχτες γεμάτες ενοχή, ζήσαμε και τις ιστορίες της μιας βραδιάς, σε περιόδους χωρισμών που και οι δύο είμασταν με άλλους. Άλλες πάλι φορές, τύφλα πάνω στην μηχανή σου και να τρέχεις σαν τρελός και να σου φωνάζω ότι σ'αγαπάω. Και να παριστάνεις πως δεν μ'ακούς και να μου ζητάς να το πω πιο δυνατά. Καυγάδες σε δημόσιους χώρους, ακόμη και χαστούκια. Σπασμένα ποτήρια, βρισιές και μαγαζιά ανάστατα. Ήταν λίγος ο καιρός και δεν σε χόρτασα. Οι άλλοι όμως, μας χόρτασαν σίγουρα.
Και γιατί σ'αγάπησα τόσο ; Γιατί ήσουν διαφορετικός. Ακόμα είσαι, μάλλον. Ποτέ δεν βρήκες χαριτωμένα τα ελαττώματα μου. Ούτε την φλυαρία μου, ούτε τον εγωισμό μου, ούτε την φιλοδοξία μου. Πάντα φρόντιζες να με γειώνεις. Κλασικό: ''Την βλέπεις αυτή την γκόμενα? Πρώην. Την έχω πάρει...σ'ό,τι στάση φαντάζεσαι'' ή ''Πω ρε δες μια γκόμενα''. Είχα ιντριγκαρισθεί. Σε καυγάδες μου έλεγες χαλαρα, ''Αυτόν τον ρόλο παίξτον άλλου, όχι σε εμένα''. Ή όταν πάλι ξέφευγα ... ''Μη λες βλακείες''. Ζητήματα βέβαια, που φαντάζουν ασήμαντα, αλλά εδώ είναι η χαρά της ιστορίας. Και ας λες τώρα πως δεν σ'αγάπησα, γιατί δεν ήξερα να αγαπώ. Και ας λέω πως μ'αγάπησες για κάτι που δεν είμαι. Ναι, σαν την Εβίτα Περόν, όπως λες και εσύ.
Τώρα; Τώρα δεν χρειάζομαι άλλον σύντροφο. Τους περιφρονώ τους άντρες μετά από εσένα. Εμείς οι γυναίκες, αξίζουμε περισσότερα, είμαστε πιο πολύτιμες. Το πιστεύω. Ξέρεις κάτι; Τώρα αισθάνομαι απελευθερωμένη. Μαζί σου έμαθα πολλά, για τον έρωτα, για τη ζωή. Όμως τον μαλάκα τον έκανα πολύ.Aνέχτηκα απιστίες, βρισιές. Αυτά δεν τα άξιζα. Κανείς δεν τα αξίζει. Σε συγχωρούσα πάντα. Τώρα όμως το καλό κοριτσάκι πέθανε. Γεννιέμαι από την αρχή. Σημασία έχει μόνο το πάθος. Πάλι ψάχνω κάποιον να του τα δώσω όλα. Είμαι έτοιμη να ερωτευτώ, να δοθώ, να πονέσω, να κλάψω. Δεν θα το επιχειρήσω όμως, αν έρθει έχει καλώς.
Ελπίδα, ελευθερία για την ώρα.
Δεν θέλω να σε ξαναδώ. Δεν χρειάζεται να σε ξαναδώ. Βαρέθηκα τις μελοδραματικές δηλώσεις. Βαρέθηκα να γυρνάω πάλι πίσω σε εσένα. Βαρέθηκα να σ'ακούω πια.
Και αν κλαίω τώρα είναι για τα ωραία που χάθηκαν.
Βάζω στο τέρμα ένα τραγούδι.
''Μονάχη μου παντρεύτηκα...σε βρήκα σε ερωτεύτηκα...παιδεύτηκα σ'αυτή την κοινωνία...''
Γιατί ο έρωτας πάντα θα'ναι γιορτή μωρό μου.
Στο'χα πει, θυμάσαι;
Μη μου το χαλάς τώρα. Σε παρακαλώ.

Α ρε κολλητέ...

Καλοκαιράκι. Ήμασταν ξαπλωμένοι στο γρασίδι. Κοιτούσαμε τ'άστρα. Ονειρευόμασταν.
Σου κράτησα το χέρι. Σε κοίταξα. Χαμογέλασα.
Ναι, είσαι ο Γιώργος. Και είσαι κολλητός μου.
Φορούσες τα γυαλιά ηλίου παρόλο που ήταν βράδυ.
Ο ναρκισσισμός σου είναι υπερβολικός.
Δεν ήθελες να βλέπουν τα μάτια σου οι διάφοροι.
Ήσουν άυπνος, διάβαζες φυσική κατεύθυνσης.
Σπάσιμο, ε;
Σε ρώτησα τι σκέφτεσαι και δεν μιλάς.
Συνήθως μιλάς πολύ.
Χαμογέλασες αινιγματικά.
Δεν γύρισες να με κοιτάξεις.
''Θέλω να φύγω...''. Μου το'πες μάλλον παρακλητικά.
Γέλασα. Σε κράτησα πιο σφιχτά.
''Όλοι αυτό δεν θέλουμε ;''
Άπλωσες τα χέρια σαν να'θελες να αγγίξεις τον ουρανό. Ύστερα πάλι απογοήτευση. Ανάβεις τσιγάρο. Κοιτάω τα σχήματα του καπνού. Σε πιάνει νευρικό γέλιο. Ύστερα με κοιτάς, κατεβάζοντας σιγά τα γυαλιά ηλίου.
''Γιατί δεν φεύγουμε ; Πάρε δυο ρούχα και φύγαμε. Και πάμε όπου γουστάρεις.''
Ωραία θα'ταν, ε; Επανέρχομαι στη μίζερη πραγματικότητα. Σου λέω το κλασσικό. Υπομονή, για ένα χρόνο. Λες και μόλις δώσουμε πανελλήνιες, θα αποκτήσουμε φτερά, να φύγουμε.
Μπα, όχι απλά θα ενηλικιωθούμε. Και ο καθένας θα κάνει αυτό που του αρέσει επιτέλους.
Και θα τραβήξει τον δρόμο του,βέβαια. Τον δρόμο που θα χαράξει μόνος.
Το βλέμμα σου συννεφιάζει. ''Φοβάμαι...'' μου ψιθυρίζεις.
Σε ρωτάω, τι!
''Θα γεράσουμε γρήγορα...και δεν θα φταίει ο καιρός που περνά. Ξέρεις τι θα φταίει;''
Φυσικά και ξέρω. Αλίμονο και αν δεν ήξερα.
''Η διάψευση των ονείρων μας.''
Κουνάς καταφατικά το κεφάλι.
Είσαι ο Γιώργος και είσαι μόνο 17 χρονών. Τόσο μικρός ακόμα, τόσο παιδί. Έχεις μηχανάκι, αλλά δεν τ'αγαπάς. Σ'αρέσει ο Ελύτης και ο Καρυωτάκης. Σου τη δίνει ο Ρίτσος. Σ'ανατριχιάζει η γεύση του λεμονιού.
Φοβάσαι τη σιωπή. Δεν αντέχεις να ακούς Θεοδωράκη. Στα thriller θες να κάνεις εμετό. Σου τη δίνει το καλοκαίρι με τις ζέστες του.
Βαριέσαι να ακούς για γκομενιλίκια. Απεχθάνεσαι τα κορίτσια που τρέχουν πίσω από έναν γκόμενο. Σ'αρέσει η σχέση να έχει εντάσεις. Η ερωτική, ιδιαίτερα.
Δεν είσαι ευτυχισμένος.
Γελάς ώρες-ώρες σαν μικρό παιδί. Και μετά σοβαρεύεις απότομα.
''Ονειρεύομαι...να σου πω τι;''
Έγνεψα καταφατικά. Βαρέθηκα να μετράω αστέρια.
''Θα γίνεις θεατρίνα. Θα ασχολείσαι μόνο με το θέατρο. Θα ανεβάζεις κλασσικά έργα. Θα μάθεις στον κόσμο, την ευγένεια, την λεπτότητα, τον ρομαντισμό, τον ερωτισμό. Θα δείξεις τον έρωτα και δεν θα τον εκχυδαίσεις.
Εγώ...εγώ θα είμαι πετυχημένος σκηνοθέτης. Θα σου σκηνοθετώ παραστάσεις. Θα κάνεις όσες παρεμβάσεις θες.
Θα πάρεις και κανονικά τη θέση μου, αν το θες. Παράλληλα, θα'μαι σε κάποια σχολή ιατρικής ή και βιολογίας. Ποτέ δεν θα έχω πατήσει όμως.
Και θα ταξιδεύουμε. Και θα πηγαίνουμε μακριά. Ξέρεις, ε χωρίς πολυτέλειες...μια ρόδα και φύγαμε. Θα ζούμε. Και δεν θα γεράσουμε ποτέ, το ξέρεις ;''
''Το ξέρω. Και δεν θα γεράσουμε, γιατί θα ζούμε στ'όνειρο μας. Γιατί όνειρο μπορεί να γίνει η ίδια ζωή αν το θέλουμε. Αν το θες εσύ και εγώ στην περίπτωση μας.''
Διαπιστώσαμε πόσο ονειρικά ήταν όσα λέγαμε. Βάλαμε μαζί τα γέλια.
Ύστερα συνεχίσαμε, κουβεντιάζοντας για τον έρωτα.
Λέγαμε διάφορα στιχάκια που έχουν βγει για αυτόν.
Καταλήξαμε πως το καλύτερο είναι :
''Έρωτας είναι ο ασπασμός των αγγέλων στα αστέρια''.
Παραπονιέσαι που δεν έχεις ζήσει τον μεγάλο έρωτα, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως εγώ τουλάχιστον τον έχω ζήσει.
''Δεν αντέχω όμως πια. Όχι εκείνον. Τις αναμνήσεις. Τον κοιτάζω στα μάτια και ουρλιάζει όλο μας το παρελθόν. Αδύνατον, να πορευθεί κανείς έτσι. Πόσα να ξεχάσεις και τι να πρωτοξεχάσεις ;''
Τα μάτια μου ασυναίσθητα βουρκώνουν. Το αντιλαμβάνεσαι. Γυρνάς το κεφάλι αλλού. Σιγοσφυρίζεις.
Σιγοτραγουδάς το ''Τι σήμερα τι αύριο τι τώρα...''.
Κάνω πως δεν καταλαβαίνω το νόημά του.
Μου τονίζεις κάποιον στίχο του.
''Στο δρόμο αυτό και οι δυο θα δυστυχήσετε.Καλύτερα από τώρα να χωρίσετε.''
Σε κοιτάω ειρωνικά.
Αναστενάζεις.
''Ξέρεις πόσο τον συμπαθώ. Είναι φίλος μου. Αλλά, αν είστε σε αδιέξοδο τόσο καιρό...τι περιμένετε; Ειδικά, εσύ τι περιμένεις; Που πιστεύω πως είσαι και εξυπνότερη απ'αυτόν. Τίποτα δεν περιμένεις, το ξέρω! Απλά ελπίζεις. Εσύ κάποτε κούκλα μου, σηκωνόσουν και έφευγες και άφηνες παλικάρια να σφάζονται. Τι άλλαξε τώρα;''
Έλα ντε. Τι άλλαξε;
''Μάλλον δέθηκα μαζί του...''
''Αρχίδια. Οκ και αυτά γίνονται στον έρωτα. Αλλά...το λες και μόνη σου. ΞΟΦΛΗΣΕ.''
''Ναι, ξόφλησε. Και ακούς τους μεγάλους να λένε στα παιδιά...θα βρεις τον πρίγκηπα ή την πριγκίπισσα των ονείρων σου, θα'ρθει θα σκοτώσει και τον δράκο και θα ζήσετε ευτυχισμένοι.''
''Σκέτη κοροιδία...γιατί τελικά...''
''Γιατί τελικά, σκοτώνει τον Δράκο, σκοτώνει και τον έρωτα του, στο τέλος αυτοκτονεί και ο πρίγκηπας. Τι νόμιζες πως ήθελε και ο Σταύρος; Έναν πούστη δράκο να σκοτώσει. Δεν ξέρω τι δράκος ήταν.Προσωπικοί του φόβοι.Τελικώς...μέτρα καλύτερα τους ζωντανούς για να τελειώσεις πιο γρήγορα.''
''Παρασύρονται οι άνθρωποι. Πόσο μικρός μπορεί να νιώσει κάποιος μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα...είναι σαν τη φωτιά...σε κατακαίει.''
''Ναι, πράγματι. Και ή τιθασεύεις τη φωτιά ή καίγεσαι.''
''Απανθρακωμένοι έρωτες....''
''Έτσι.Μπλεγμένοι με αλκόολ, χαστούκια, βρισιές, αίματα.''
''Αυτό είναι πάθος...''
''Γιώργο...αυτό είναι αρρώστια.''
Γελάς.
''Δηλαδή...ο έρωτας είναι αρρώστια;''
''Όχι πάντα. Μπορεί να γίνει όμως. Και άσχημη αρρώστια.''
''Άστα αυτά. Πες ένα μιούζικαλ που θες να ανεβάσουμε κάποτε.''
''Chicago. Και να'χω τον ρόλο της Catherine Zeta Jones.''
Aνταλλάσουμε χειραψία.
''Έκλεισε!''

Ελεύθερος?

Δεν είμαι καλός άνθρωπος.
Με την έννοια ότι, αν βάλεις τις πράξεις μου κάτω μία-μία και τις αξιολογήσεις
θα διαπιστώσεις πανεύκολα πως οι περισσότερες είναι άσχημες παρά όμορφες.
Kαι ως άνθρωπος, καλώς ή κακώς έχω πολλά ελαττώματα.
Τα οποία δεν χρειάζεται καν να τα αναφέρω, μιας και δεν είναι κρυφά.
Έχω όμως και ένα πλεονέκτημα.
Θέλω να'μαι ελεύθερη.
Προσπαθώ να'μαι ελεύθερη.
Είμαι άραγε ; Δεν ξέρω, αλήθεια.
Σημασία όμως τελικά, έχει τι είσαι
ή τι προσπαθείς να γίνεις;
Θέλω να πω, η ζωή πολλές φορές τα φέρνει αλλιώς.
Λόγια χιλιοειπωμένα. Ξέρεις τι εννοώ.
Το λέει και το τραγουδάκι.
''Εγώ γι'αλλού ξεκίνησα γι'αλλού και αλλού η ζωή με πάει''.
Εσύ δεν προσπαθείς καν να είσαι ελεύθερος.
Παριστάνεις όμως πως είσαι και όλοι το πιστεύουν.
''Δες τον μάγκα. Είναι ελεύθερος. Το γουστάρω''.
Δεν είσαι γαμώτο, δεν είσαι.
Και λυπάμαι πραγματικά.
Γιατί το θες.
Γιατί θα πουλούσες και τη ψυχή σου ακόμα
στο όνομα της όποιας ελευθερίας.
Μα, είσαι εξαρτημένος.
Από τα πιο απλά, μέχρι και τα πιο σύνθετα.
Από τσιγάρα, ποτά, γυναίκες.
Από παλιοιστορίες, από τις ''μαγκιές''.
Και δίνεις σ'όλους την εντύπωση -όχι μάταια-
του ανθρώπου που κυνηγά συνεχώς τον θάνατο.
Ποιος ξέρει. Κάτι θες να αποδείξεις.
Ίσως πως είσαι ήρωας, δυνατός.
Ίσως και πολύ πιθανόν πως έζησες με πάθος.
Kρίμα, μωρό μου, χαραμίζεσαι, στο λέω και δεν μ'ακούς.
Δεν ακούς την ''γυναίκα της ζωής σου'' όπως με λες.
Τι ειρωνεία...
Ξέρεις τι είναι ελευθερία ρε Σταύρο?
Να'σαι αέρας και να μη σ'αναπνέει κανείς.
Να ζεις με τους δικούς σου κανόνες
και όχι με αυτούς που όρισαν άλλοι για εσένα.
Σαν να'σαι πιόνι σε παιχνίδι και να αποφασίζεις
ΕΣΥ που πας.
Όχι τα ζάρια.
Ίσως καμιά φορά να τα χρησιμοποιήσεις,
ίσα για να βγεις από κάποιο αδιέξοδο.
Αν ήσουν ελεύθερος, όπως επιμένεις να υπερηφανεύεσαι
θα μου είχες δώσει μία, να πάω στο διάολο.
Δεν θα καθόσουν να σου τα πρήζω.
Τους κανόνες στο παιχνίδι αυτό, τους έχω ορίσει εγώ.
Εσύ μ'άφησες να το κάνω. Εσύ φταις.
Εγώ ποτέ δεν ήμουν των δεσμεύσεων
γιατί σωματικά μπορεί να είμαι πιστή,
πνευματικά ποτέ δεν ήμουν.
Βλέπω κάποιον στο δρόμο , μου αρέσει
προσπαθώ να του κεντρίσω το ενδιαφέρον.
Δεν τον προσπερνώ, επειδή είμαι μαζί σου.
Ανέκαθεν έτσι φερόμουν. Δεν άλλαξα.
Εσύ όμως άλλαξες.
Και δεν έπρεπε ρε Σταύρο.
Αχ, δεν έπρεπε...
Βέβαια, ξεσπάς,βρίζεις, χτυπιέσαι.
Μοιάζεις με το καναρινάκι που το'χουν βάλει στο κλουβί.
Μόνο που εγώ ρε μαλάκα, σ'αφήνω να φύγεις.
Κάθε μέρα σου το λέω.
Εσύ δεν φεύγεις.
Και βασανίζεσαι και με παρασύρεις και εμένα
σ'αυτή την...παρωδία.
Ποτέ δεν ήσουν σαν τον αέρα που δεν τον αναπνέει κανείς, γλυκέ μου.
Και ούτε θα'σαι ποτέ, φοβάμαι.
Είναι στον χαρακτήρα μερικών ανθρώπων.
Αν είσαι μάγκας θα σε παραδεχτώ
μόνο αν σπάσεις τις αλυσίδες και φύγεις.
Τώρα, να το κάνεις!
Πέρασε ο καιρός ρε Σταύρο.
Και τα περισσότερα χάθηκαν ούτως ή άλλως.
Όχι ο έρωτας. Αυτός ακόμα υπάρχει.
Η αντοχή μας εξανεμίστηκε.
Μη προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο.
Όχι τίποτα άλλο. Με επηρεάζεις και εμένα...
Δεν προσπάθεις ρε Σταύρο...
αυτό είναι το κακό...
παραδίνεσαι...
δεν παλεύεις...

Δεν θέλω να σε βλέπω...φύγε.
Φύγε, σε παρακαλώ...
Κάντο για εμένα.
Κάνε μια φορά ρε πούστη, ΚΑΤΙ για εμένα.
Βαρέθηκα να ακούω λόγια, λόγια, λόγια.
Τα σιχάθηκα. Όπως σιχάθηκα και εσένα απόψε.
Δείξε την μαγκιά σου επιτέλους.
Μη με βρίζεις άλλο...δεν αντέχω.
Γιατί δεν φεύγεις ε?
Αφού ούτε εσύ περνάς καλά.
Πόσο φταίω? Πόσο φταις?
Δεν με νοιάζει γαμώτο.
Εξαφανίσου...
Δεν θέλω να ξαναευχηθώ να πεθάνω εξ αιτίας σου.
Θέλω να κρατήσω καλές αναμνήσεις από εσένα.
Αλήθεια. Μα, δεν με βοηθάς.
Πονάω απόψε....δεν θα κοιμηθώ.
Θα μείνω ξάγρυπνη...
και πάλι εσένα θα σκέφτομαι...
Δεν ακούω όσα μου λες.
Δεν πιστεύω όσα μου λες.
Δεν μ'αγαπάς, με σιχαίνεσαι.
Δεν με ζηλεύεις, θες να με μειώνεις.
Δεν είσαι αισθηματικός.
Είσαι χυδαίος.
Δεν κάναμε έρωτα.
Πηδιόμασταν.
Δεν ξέρω τι λέω απόψε.
Δεν ξέρω τι κάνω....
Τι είμαι επιτέλους?
Είμαι καλή κοπελίτσα?
Είμαι γλυκιά, σε καταλαβαίνω?
Είμαι γοητευτική?Είμαι ταλαντούχα?
Ή είμαι πουτάνα, φτηνή, υποκρίτρια?
Είσαι παρανοικός, να το ξέρεις.
Και φτηνός...πάρα πολύ φτηνός.
Δεν έχεις ηθική μέσα σου.
Ανήθικε, ψεύτη....
Γιατί δεν φεύγεις τώρα?
Αφού πάντα το βάζεις στα πόδια.
Ξέρεις να το κάνεις τόσο καλά.
Μόνο αυτό ξέρεις να κάνεις καλά.
Εντάξει και να σκιτσάρεις....
Τώρα τι σε κρατάει?
Έμεινε κάτι να σε κρατάει?
Γιατί και εγώ πια κουράστηκα.
Αν μπορούσα να φύγω, θα'φευγα.
Μα δεν είμαι ενήλικη ακόμα.
Μην μένεις άλλο εδώ.
Αν δεν το κάνεις για εμένα,
κάντο για εσένα.
Δεν λυπάσαι τον εαυτό σου?
Δεν λυπάσαι όσα ένιωσες?
Μη τα εξευτελίζεις.
Μη ξεπουλάς αυτό που είχαμε.
Αυτό το τελευταίο στο ζητάω σαν χάρη.
Τώρα δεν κλαίω από στεναχώρια.
Από απόγνωση κλαίω.
Όταν παθαίνεις κάτι κακό
χαίρομαι, δεν λύπαμαι.
Δεν σε ζηλεύω.
Απλά με νευριάζεις.
Άλλοι το λένε πάθος.
Εγώ το λέω απόγνωση.
Εσύ με έσπρωξες στον γκρεμό.
Και μαγκιά σου, μωρό μου.
Σ'αγάπησα....
και στο ορκίζομαι...
δεν θα σ'αφήσω να το ξεπουλήσεις...
Όχι αυτό...
όχι και αυτό...

Φεύγεις... Φεύγω...

Πες μου, γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι ;
Αφού αγαπιούνται. Πώς χωρίζουν;
Και εμείς αγαπιόμαστε, πίστεψε το.
Και ας γελάς, σου λέω την αλήθεια.
Και ας μη ταιριάζουμε.
Σκέψου, αγαπιόμαστε.
Και ειν' τόσο όμορφη η αγάπη.
Ο έρωτας όμως είναι άλλο.
Και τώρα για τον έρωτα, μη ρωτάς να σου πω.
Δεν θα βρεις άκρη, να το ξέρεις.
Μάθε όμως πως τα ελαττώματα σου,
πια δεν μου φαίνονται χαριτωμένα.
Με εκνευρίζεις, μου την σπας ρε αγόρι μου!
Νευριάζω που βρίζεις, που πίνεις, που καπνίζεις.
Με εκνευρίζεις όταν το παίζεις γκόμενος και άντρας.
Ίσως να'χασες εσύ το μέτρο.
Ίσως και εγώ να σε απομυθοποίησα για τα καλά.
Δεν θεωρώ πως είσαι ερωτευμένος μαζί μου.
Ξέρω πως σε εμένα βλέπεις μια φίλη ή άλλη μία αδερφούλα σου.
Ψώνιο είσαι, για αυτό κάνεις και όλα αυτά τα δραματικά ''νούμερα''.
Με κοιτάς συχνά σαν τραγικός ήρωας του Σαίξπηρ.
Οι λέξεις σου, οι κινήσεις σου, είναι τόσο θεατρικές.
Δεν θέλω να σε πω υποκριτή ή ψεύτη.
Θα σε πειράξει περισσότερο απ'ό,τιδήποτε άλλο.
Παριστάνεις πως ζηλεύεις.
Μα, τι κάνεις;Δεν βλέπεις πως γελοιοποιείσαι;
Είσαι πανέξυπνος, τώρα γιατί φέρεσαι σαν μαλάκας;
Εντάξει, πριν ένα χρόνο μπορεί να ζήλευες.
Σε δικαιολογούσα γιατί ήμασταν στις αρχές ακόμη.
Τώρα όμως προσπαθείς να ξυπνήσεις τα παλιά σου αισθήματα
με δήθεν σκηνές ζηλοτυπίας.
Και παλιά μπορεί να κολακευόμουν από τη ζήλεια σου.
Τώρα όμως με νευριάζει και την βαριέμαι.
Και εσένα σε βαριέμαι ώρες-ώρες.
Δεν είσαι βέβαια κακός σύντροφος.
Απλά,δεν είσαι για σχέσεις με αισθήματα ακόμα.
Όχι πως είσαι ανώριμος αγάπη μου.
Απλά, θες να ζήσεις τη ζωή σου.
Κάντο τώρα. Αλλιώς θα σου μείνουν 1000 απωθημένα.
Σαν εραστής βέβαια, είσαι υπέροχος.
Άλλοτε παθιασμένος, άλλοτε ρομαντικός.
Το κατέχεις το συγκεκριμένο θέμα.
Μη νομίζεις βέβαια, πως μένω μαζί σου
επειδή είσαι καλός στο σεξ.
Θα'ταν εξαιρετικά άσχημο
μια κοπέλα 17 χρονών να σκέφτεται έτσι.
Σ'αγαπάω και για αυτό μένω μάλλον.
Δεν βλέπω άλλο λόγο.
Δεν λέω πως περνάω άσχημα μαζί σου.
Πάντα έχουμε θέματα να συζητήσουμε.
Πάντα θα έχουμε κοινά.
Όμως αυτός ο όμορφος έρωτας
μάλλον άρχισε να ξεθυμαίνει επικίνδυνα.
Ίσως και όχι βέβαια...απλά....
χρειάζομαι έναν σύντροφο
που να με κάνει να νιώθω λιγότερη ανασφάλεια.
Δεν μπορώ να κάτσω άλλο να σ'ακούω
σ'όλες τις παρανοικές εξάρσεις σου.
Δεν θέλω να με ξαναβρίσεις.
Δεν θέλω να με ξαναχαστουκίσεις.
Ούτε και εγώ θέλω να τα ξανακάνω αυτά.
Δεν θέλω πια να περνάμε τα βράδια μαζί.
Μερικές φορές μου'ναι δύσκολο να σ'αντέξω.
Νιώθω πολύ αχάριστη τώρα.
Απέναντι σου, μονάχα απέναντι σου.
Ακόμα ελπίζω όμως.
Το πιστεύεις, ε;
Ελπίζω να πάψεις να'χεις τόσα κόμπλεξ.
Ελπίζω να πάψω να σε σιχαίνομαι.
Ελπίζω να ξαναγίνουν όλα όπως παλιά.
Δεν έφυγα, να το ξέρεις.
Δεν έφυγα ακόμα.
Ποτέ δεν έφυγα.
Εσύ φεύγεις με τον τρόπο σου....
και ρε πούστη μου, δεν έχω ούτε ένα επιχείρημα...
για να σε κρατήσω κοντά μου....
ούτε ένα....