Α ρε κολλητέ...

Καλοκαιράκι. Ήμασταν ξαπλωμένοι στο γρασίδι. Κοιτούσαμε τ'άστρα. Ονειρευόμασταν.
Σου κράτησα το χέρι. Σε κοίταξα. Χαμογέλασα.
Ναι, είσαι ο Γιώργος. Και είσαι κολλητός μου.
Φορούσες τα γυαλιά ηλίου παρόλο που ήταν βράδυ.
Ο ναρκισσισμός σου είναι υπερβολικός.
Δεν ήθελες να βλέπουν τα μάτια σου οι διάφοροι.
Ήσουν άυπνος, διάβαζες φυσική κατεύθυνσης.
Σπάσιμο, ε;
Σε ρώτησα τι σκέφτεσαι και δεν μιλάς.
Συνήθως μιλάς πολύ.
Χαμογέλασες αινιγματικά.
Δεν γύρισες να με κοιτάξεις.
''Θέλω να φύγω...''. Μου το'πες μάλλον παρακλητικά.
Γέλασα. Σε κράτησα πιο σφιχτά.
''Όλοι αυτό δεν θέλουμε ;''
Άπλωσες τα χέρια σαν να'θελες να αγγίξεις τον ουρανό. Ύστερα πάλι απογοήτευση. Ανάβεις τσιγάρο. Κοιτάω τα σχήματα του καπνού. Σε πιάνει νευρικό γέλιο. Ύστερα με κοιτάς, κατεβάζοντας σιγά τα γυαλιά ηλίου.
''Γιατί δεν φεύγουμε ; Πάρε δυο ρούχα και φύγαμε. Και πάμε όπου γουστάρεις.''
Ωραία θα'ταν, ε; Επανέρχομαι στη μίζερη πραγματικότητα. Σου λέω το κλασσικό. Υπομονή, για ένα χρόνο. Λες και μόλις δώσουμε πανελλήνιες, θα αποκτήσουμε φτερά, να φύγουμε.
Μπα, όχι απλά θα ενηλικιωθούμε. Και ο καθένας θα κάνει αυτό που του αρέσει επιτέλους.
Και θα τραβήξει τον δρόμο του,βέβαια. Τον δρόμο που θα χαράξει μόνος.
Το βλέμμα σου συννεφιάζει. ''Φοβάμαι...'' μου ψιθυρίζεις.
Σε ρωτάω, τι!
''Θα γεράσουμε γρήγορα...και δεν θα φταίει ο καιρός που περνά. Ξέρεις τι θα φταίει;''
Φυσικά και ξέρω. Αλίμονο και αν δεν ήξερα.
''Η διάψευση των ονείρων μας.''
Κουνάς καταφατικά το κεφάλι.
Είσαι ο Γιώργος και είσαι μόνο 17 χρονών. Τόσο μικρός ακόμα, τόσο παιδί. Έχεις μηχανάκι, αλλά δεν τ'αγαπάς. Σ'αρέσει ο Ελύτης και ο Καρυωτάκης. Σου τη δίνει ο Ρίτσος. Σ'ανατριχιάζει η γεύση του λεμονιού.
Φοβάσαι τη σιωπή. Δεν αντέχεις να ακούς Θεοδωράκη. Στα thriller θες να κάνεις εμετό. Σου τη δίνει το καλοκαίρι με τις ζέστες του.
Βαριέσαι να ακούς για γκομενιλίκια. Απεχθάνεσαι τα κορίτσια που τρέχουν πίσω από έναν γκόμενο. Σ'αρέσει η σχέση να έχει εντάσεις. Η ερωτική, ιδιαίτερα.
Δεν είσαι ευτυχισμένος.
Γελάς ώρες-ώρες σαν μικρό παιδί. Και μετά σοβαρεύεις απότομα.
''Ονειρεύομαι...να σου πω τι;''
Έγνεψα καταφατικά. Βαρέθηκα να μετράω αστέρια.
''Θα γίνεις θεατρίνα. Θα ασχολείσαι μόνο με το θέατρο. Θα ανεβάζεις κλασσικά έργα. Θα μάθεις στον κόσμο, την ευγένεια, την λεπτότητα, τον ρομαντισμό, τον ερωτισμό. Θα δείξεις τον έρωτα και δεν θα τον εκχυδαίσεις.
Εγώ...εγώ θα είμαι πετυχημένος σκηνοθέτης. Θα σου σκηνοθετώ παραστάσεις. Θα κάνεις όσες παρεμβάσεις θες.
Θα πάρεις και κανονικά τη θέση μου, αν το θες. Παράλληλα, θα'μαι σε κάποια σχολή ιατρικής ή και βιολογίας. Ποτέ δεν θα έχω πατήσει όμως.
Και θα ταξιδεύουμε. Και θα πηγαίνουμε μακριά. Ξέρεις, ε χωρίς πολυτέλειες...μια ρόδα και φύγαμε. Θα ζούμε. Και δεν θα γεράσουμε ποτέ, το ξέρεις ;''
''Το ξέρω. Και δεν θα γεράσουμε, γιατί θα ζούμε στ'όνειρο μας. Γιατί όνειρο μπορεί να γίνει η ίδια ζωή αν το θέλουμε. Αν το θες εσύ και εγώ στην περίπτωση μας.''
Διαπιστώσαμε πόσο ονειρικά ήταν όσα λέγαμε. Βάλαμε μαζί τα γέλια.
Ύστερα συνεχίσαμε, κουβεντιάζοντας για τον έρωτα.
Λέγαμε διάφορα στιχάκια που έχουν βγει για αυτόν.
Καταλήξαμε πως το καλύτερο είναι :
''Έρωτας είναι ο ασπασμός των αγγέλων στα αστέρια''.
Παραπονιέσαι που δεν έχεις ζήσει τον μεγάλο έρωτα, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως εγώ τουλάχιστον τον έχω ζήσει.
''Δεν αντέχω όμως πια. Όχι εκείνον. Τις αναμνήσεις. Τον κοιτάζω στα μάτια και ουρλιάζει όλο μας το παρελθόν. Αδύνατον, να πορευθεί κανείς έτσι. Πόσα να ξεχάσεις και τι να πρωτοξεχάσεις ;''
Τα μάτια μου ασυναίσθητα βουρκώνουν. Το αντιλαμβάνεσαι. Γυρνάς το κεφάλι αλλού. Σιγοσφυρίζεις.
Σιγοτραγουδάς το ''Τι σήμερα τι αύριο τι τώρα...''.
Κάνω πως δεν καταλαβαίνω το νόημά του.
Μου τονίζεις κάποιον στίχο του.
''Στο δρόμο αυτό και οι δυο θα δυστυχήσετε.Καλύτερα από τώρα να χωρίσετε.''
Σε κοιτάω ειρωνικά.
Αναστενάζεις.
''Ξέρεις πόσο τον συμπαθώ. Είναι φίλος μου. Αλλά, αν είστε σε αδιέξοδο τόσο καιρό...τι περιμένετε; Ειδικά, εσύ τι περιμένεις; Που πιστεύω πως είσαι και εξυπνότερη απ'αυτόν. Τίποτα δεν περιμένεις, το ξέρω! Απλά ελπίζεις. Εσύ κάποτε κούκλα μου, σηκωνόσουν και έφευγες και άφηνες παλικάρια να σφάζονται. Τι άλλαξε τώρα;''
Έλα ντε. Τι άλλαξε;
''Μάλλον δέθηκα μαζί του...''
''Αρχίδια. Οκ και αυτά γίνονται στον έρωτα. Αλλά...το λες και μόνη σου. ΞΟΦΛΗΣΕ.''
''Ναι, ξόφλησε. Και ακούς τους μεγάλους να λένε στα παιδιά...θα βρεις τον πρίγκηπα ή την πριγκίπισσα των ονείρων σου, θα'ρθει θα σκοτώσει και τον δράκο και θα ζήσετε ευτυχισμένοι.''
''Σκέτη κοροιδία...γιατί τελικά...''
''Γιατί τελικά, σκοτώνει τον Δράκο, σκοτώνει και τον έρωτα του, στο τέλος αυτοκτονεί και ο πρίγκηπας. Τι νόμιζες πως ήθελε και ο Σταύρος; Έναν πούστη δράκο να σκοτώσει. Δεν ξέρω τι δράκος ήταν.Προσωπικοί του φόβοι.Τελικώς...μέτρα καλύτερα τους ζωντανούς για να τελειώσεις πιο γρήγορα.''
''Παρασύρονται οι άνθρωποι. Πόσο μικρός μπορεί να νιώσει κάποιος μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα...είναι σαν τη φωτιά...σε κατακαίει.''
''Ναι, πράγματι. Και ή τιθασεύεις τη φωτιά ή καίγεσαι.''
''Απανθρακωμένοι έρωτες....''
''Έτσι.Μπλεγμένοι με αλκόολ, χαστούκια, βρισιές, αίματα.''
''Αυτό είναι πάθος...''
''Γιώργο...αυτό είναι αρρώστια.''
Γελάς.
''Δηλαδή...ο έρωτας είναι αρρώστια;''
''Όχι πάντα. Μπορεί να γίνει όμως. Και άσχημη αρρώστια.''
''Άστα αυτά. Πες ένα μιούζικαλ που θες να ανεβάσουμε κάποτε.''
''Chicago. Και να'χω τον ρόλο της Catherine Zeta Jones.''
Aνταλλάσουμε χειραψία.
''Έκλεισε!''