Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Κάθε φορά που χωρίζω πιάνω πάτο. Γιατί έχω μάθει, ίσως να'μαι έτσι και από τη φύση μου, να τα δίνω όλα στον έρωτα. Πόσοι το λένε βέβαια...αλλά πόσοι το εννοούν; Γιατί αυτός είναι ο έρωτας. Ενοχή και Αθωότητα. Ειρήνη και Πόλεμος. Τα πάντα. Γεννιέται και πεθαίνει με ένα βλέμμα. Βέβαια, τα βλέμματα διαφέρουν μεταξύ τους. Αλλά είναι ερωτικά και άλλα αδιάφορα. Ή ακόμη χειρότερα παγωμένα, μέχρι και άδεια.
Πιάνω συχνά πάτο. Ιδίως στις μεγάλες αποφάσεις. Και χάνομαι σαν να'μαι μικρό παιδί. Έτσι και απόψε, είμαι σε ένα άδειο δωμάτιο και δεν υπάρχει κανείς άλλος για να με σώσει παρά μόνο ο εαυτός μου. Βουρκώνω, νευριάζω, ξεσπάω. Όχι για σένα, ούτε για εμένα. Τι φταίμε έμεις; Δεν είχαμε προετοιμαστεί. Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για τον έρωτα. Κοιτάζω φωτογραφίες. Σ'όλες γελάς και έχεις εκείνο το βλέμμα που το ξέρω τόσο καλά πια.
Αν μπορούσα μια φορά να σου μιλήσω ειλικρινά....να σου τα πω όλα. Όχι με υπεκφυγές, για να μη σε πληγώσω. Και αντιθέτως ούτε επιτηδευμένα, για να σε πληγώσω. Απλά και ειλικρινά. Νομίζω, δεν το έκανα ποτέ. Τα ερωτικά συμβόλαια, υπογράφονται τις πρώτες μέρες μια σχέσης. Σ'εμάς λοιπόν υπήρχε ανέκαθεν και το γνωστόν ''Πατήρ πάντων πόλεμος'' μα και το ''Έρως ανίκατε μάχαν''. Εν πάσει περιπτώσει, υπερίσχυσε ο πόλεμος. Ίσως επειδή είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες. Ίσως επειδή απλώς δεν μας έκατσε η φάση.
Πάντως, κάποια στιγμή -πρόσφατα- γύρισα και σου είπα ''Δεν σ'αντέχω άλλο...''. Θα έλεγα πως δεν θέλω ούτε να σε ξαναδώ, το θεώρησα όμως πλεονασμό. Κούνησες το κεφάλι συγκαταβατικά. Δεν θύμωσες, δεν αντέδρασες. Είσαι πανέξυπνο πλάσμα άλλωστε. Κατάλαβες και μόνος σου πότε έληξε το story. Και πως πια, επιβάλλεται να φύγουμε. Υποτιμούμε και οι δύο την νοημοσύνη μας σ'αυτή τη σχέση. Ίσως....ίσως να υπάρχει έρωτας. Όμως έχει θαφτεί κάτω από τις διαφορές. Και δεν έχω όρεξη να τον ανασύρω. Κουράστηκα. Τι πιο απλό; Εξαντλήθηκα. Βαρέθηκα αυτή την μάχη, για το ποιος θα επικρατήσει. Τελικά, δεν επικράτησε κανείς. Απλώς χωρίσαμε. Και αν ρωτούν γιατί...ξέρεις. ''Ασυμφωνία''.
Η ζωή που κάνεις δεν μου αρέσει. Το παίζεις νταής, μάγκας. Τα βαρέθηκα αυτά. Στην αρχή κολακευόμουν. Μετά, χάθηκαν τα όρια, μας πήρε η μπάλα. Πίνεις, καπνίζεις, πότε-πότε μπλέκεσαι και στα ναρκωτικά. Λες και εσύ χρειάζεται κάτι απ'αυτά. Η ζωή είναι ερωτευμένη μαζί σου. Και αν υπάρχει Θεός, τότε σίγουρα σ'αγαπάει. Σ'αγαπάει πολύ. Ζήσαμε απιστεύτες στιγμές μαζί, έτσι; Κάτι νύχτες γεμάτες ενοχή, ζήσαμε και τις ιστορίες της μιας βραδιάς, σε περιόδους χωρισμών που και οι δύο είμασταν με άλλους. Άλλες πάλι φορές, τύφλα πάνω στην μηχανή σου και να τρέχεις σαν τρελός και να σου φωνάζω ότι σ'αγαπάω. Και να παριστάνεις πως δεν μ'ακούς και να μου ζητάς να το πω πιο δυνατά. Καυγάδες σε δημόσιους χώρους, ακόμη και χαστούκια. Σπασμένα ποτήρια, βρισιές και μαγαζιά ανάστατα. Ήταν λίγος ο καιρός και δεν σε χόρτασα. Οι άλλοι όμως, μας χόρτασαν σίγουρα.
Και γιατί σ'αγάπησα τόσο ; Γιατί ήσουν διαφορετικός. Ακόμα είσαι, μάλλον. Ποτέ δεν βρήκες χαριτωμένα τα ελαττώματα μου. Ούτε την φλυαρία μου, ούτε τον εγωισμό μου, ούτε την φιλοδοξία μου. Πάντα φρόντιζες να με γειώνεις. Κλασικό: ''Την βλέπεις αυτή την γκόμενα? Πρώην. Την έχω πάρει...σ'ό,τι στάση φαντάζεσαι'' ή ''Πω ρε δες μια γκόμενα''. Είχα ιντριγκαρισθεί. Σε καυγάδες μου έλεγες χαλαρα, ''Αυτόν τον ρόλο παίξτον άλλου, όχι σε εμένα''. Ή όταν πάλι ξέφευγα ... ''Μη λες βλακείες''. Ζητήματα βέβαια, που φαντάζουν ασήμαντα, αλλά εδώ είναι η χαρά της ιστορίας. Και ας λες τώρα πως δεν σ'αγάπησα, γιατί δεν ήξερα να αγαπώ. Και ας λέω πως μ'αγάπησες για κάτι που δεν είμαι. Ναι, σαν την Εβίτα Περόν, όπως λες και εσύ.
Τώρα; Τώρα δεν χρειάζομαι άλλον σύντροφο. Τους περιφρονώ τους άντρες μετά από εσένα. Εμείς οι γυναίκες, αξίζουμε περισσότερα, είμαστε πιο πολύτιμες. Το πιστεύω. Ξέρεις κάτι; Τώρα αισθάνομαι απελευθερωμένη. Μαζί σου έμαθα πολλά, για τον έρωτα, για τη ζωή. Όμως τον μαλάκα τον έκανα πολύ.Aνέχτηκα απιστίες, βρισιές. Αυτά δεν τα άξιζα. Κανείς δεν τα αξίζει. Σε συγχωρούσα πάντα. Τώρα όμως το καλό κοριτσάκι πέθανε. Γεννιέμαι από την αρχή. Σημασία έχει μόνο το πάθος. Πάλι ψάχνω κάποιον να του τα δώσω όλα. Είμαι έτοιμη να ερωτευτώ, να δοθώ, να πονέσω, να κλάψω. Δεν θα το επιχειρήσω όμως, αν έρθει έχει καλώς.
Ελπίδα, ελευθερία για την ώρα.
Δεν θέλω να σε ξαναδώ. Δεν χρειάζεται να σε ξαναδώ. Βαρέθηκα τις μελοδραματικές δηλώσεις. Βαρέθηκα να γυρνάω πάλι πίσω σε εσένα. Βαρέθηκα να σ'ακούω πια.
Και αν κλαίω τώρα είναι για τα ωραία που χάθηκαν.
Βάζω στο τέρμα ένα τραγούδι.
''Μονάχη μου παντρεύτηκα...σε βρήκα σε ερωτεύτηκα...παιδεύτηκα σ'αυτή την κοινωνία...''
Γιατί ο έρωτας πάντα θα'ναι γιορτή μωρό μου.
Στο'χα πει, θυμάσαι;
Μη μου το χαλάς τώρα. Σε παρακαλώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου