Mε κράτησες από το χέρι. Όλη μέρα, ήμουν σε ακεφιές. Το πρόσεξες φαίνεται. Σε ρώτησα που πάμε και δεν απάντησες. Ύστερα από 10 λεπτά φτάσαμε στον ''προορισμό'' μας. Καθίσαμε σ'εκείνα τα σκαλιά, που καθόμασταν όταν ήμασταν ζευγάρι. Που συχνά, είχες μαζί την κιθάρα και έπαιζες διάφορα τραγούδια. Έβρεχε. Δεν μας ένοιαζε. Όπως δεν μας ένοιαζε και τότε.

Έκλεισα τα μάτια. Δεν είχα όρεξη να σου μιλήσω.
''Τι έγινε; Μπορείς να μου πεις ;''
Σου απάντησα χωρίς να σε κοιτάξω καν.
''Θέλω να φύγω. Δεν αντέχω άλλο εδώ. Να φύγω...''
''Θα φύγεις. Του χρόνου θα φύγεις. Κάνε υπομονή...''
Νευρίασα.
''Υπομονή ε; Είναι εύκολο να το λες εσύ που ξεμπέρδεψες!''
''Μου λείπει αυτή η πόλη. Το ξέρεις;''
''Ίσως επειδή κατάγεσαι από δω''.
''Εδώ γεννήθηκες και εσύ.''
''Ναι, αλλά δεν είναι εδώ οι ρίζες μου.Εγώ είμαι πελοποννήσια...και άλλο το σκεπτικό των Πελοποννησίων. Έχω ζήσει σ'αυτή την πόλη 17 χρόνια...την έχω αγαπήσει, γιατί εχω γνωρίσει τρομερά άτομα απ'αυτή την πόλη...αλλά ταυτόχρονα την μισώ.''
Μ'αγκάλιασες.
''Το ίδιο θα'λεγες για οποιαδήποτε επαρχιακή πόλη! Είσαι γεννημένη για μεγάλη πόλη.Εγώ στην Αθήνα χάνομαι παρόλο που ζω τώρα αρκετούς μήνες.Εσύ επίσκεψη έρχεσαι και είναι σαν να τα ξέρεις όλα.Το ίδιο ισχύει και για Θεσσαλονίκη.''
Σήκωσα αδιάφορα τους ώμους.
''Δεν με ενδιαφέρει αυτό τώρα. Θέλω να ελευθερωθώ!Γιατί δεν το καταλαβαίνεις;''
''Eλεύθερος μπορεί να'σαι παντού!''
''Εγώ εδώ δεν μπορώ!Εσύ μπορούσες;''
Γέλασες.
''Όχι, δεν μπορούσα.''
Σε κοίταξα στα μάτια, σαν τρομαγμένη.
''Δεν γίνεται σ'αυτή την πόλη.Εδώ όλοι σε ξέρουν, όλοι σε κρίνουν, είσαι δακτυλοδεικτούμενος.Είμαι πουτάνα. Ξέρεις γιατί; Γιατί θέλω να γίνω ηθοποιός.''
''Και εμένα με είχαν βγάλει έμπορο ναρκωτικών. Ενώ δεν είμαι καν βαποράκι.''
''Για ποια ελευθερία μου μιλάς;''
''Σε καταλαβαίνω, σου το λέω αλήθεια. Δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου όμως. Αν μπορούσα, θα σε είχα πάρει και θα'χαμε φύγει.Αλήθεια σου λέω!''
Σου έπιασα το χέρι.
''Μην υπόσχεσαι, σε πιστεύω. Δεν ξέρουν...για αυτό τα λένε όλα αυτά.''
Γέλασες.
''Φαντασού τι θα έχουν πει για όταν μας έβλεπαν μαζί. Το πρεζόνι και η πουτάνα βολτάρουν.''
Δεν κρατήθηκα.Γέλασα και εγώ.
''Θα φύγω όμως του χρόνου. Μου το χρωστάω ρε γαμώτο.''
''Έτσι! Θα φύγεις αγάπη μου εσύ. Αλίμονο αν μείνεις εδώ.''
''Και θα τους πω φεύγοντας... σας ανέχτηκα όλους στην μάπα..τώρα φεύγω..και τώρα εγώ θα'μαι ελεύθερη. Εσείς σκλάβοι της δικής σας μιζέριας θα παραμείνετε!''
''Υπάρχουν όμως και αξιόλογοι άνθρωποι σ'αυτή την πόλη''
''Πάρα πολλοί,φυσικά. Στη λάσπη, κρύβονται και διαμάντια.''
''Xαραμίζονται τέτοιοι άνθρωποι εδώ. Δεν κρυώνεις;''
''Όχι...όχι δεν κρυώνω.''
''Βρέχει πολύ σήμερα....''
''Ωραία είναι όταν βρέχει...''
''Δεν έχει και πολύ κόσμο ε;''
''Bλέπεις τους κεραυνούς;''
Σου τους έδειξα στον ουρανό. Γοητεύτηκες. Πάντα σ'άρεσαν οι κεραυνοί.
Γέλασα ειρωνικά.
''Ρε Σταύρο, λες να πεθάνουμε; Καθόμαστε κάτω από δέντρο.''
''Θα γίνουμε φλαμπέ.''
''Θα είμαστε ελεύθεροι εν πάσει περιπτώσει.''
''Ελευθερία ε; Όλοι την κυνηγούν.''
''Είναι το υπέρτατο αγαθό για τον άνθρωπο.''
''Πάντως...και να φύγεις...πάντα θα θες να γυρίζεις εδώ.''
''Μπορεί. Έχω μια σχέση αγάπης-μίσους μ'αυτή την πόλη.''
''Δύσκολες τέτοιες σχέσεις.''
''Ξέρεις πότε θα'μαι ελεύθερη; Όταν θα γίνω σαν τον άνεμο.''
Με κοίταξες στα μάτια.
''Σ'αγαπώ. Το ξέρεις;''
''Το ξέρω.''
''Είσαι ελεύθερη. Το ξέρεις;''
''Δεν είμαι.''
''Είσαι. Και ξέρεις για τι; Γιατί μπορεί να σε λένε πουτάνα, αλλά δεν έκανες ποτέ πίσω σ'αυτά που πιστεύεις και σ'αυτά που λες.''
''Και τώρα αυτό είναι ένδειξη ελευθερίας;''
''Είναι πάντως ένδειξη μαγκιάς.''
Μου ήρθε κατά νου ένα τραγούδι του Παύλου του Σιδηρόπουλου.
''Έχε το νου σου στο παιδί...κλείσε την πόρτα με κλείδι...ψέμματα λένε...''
''Και όταν θα'ρθουν οι καιροί...που θα'χει σβήσει το κερί...στην καταιγίδα...''
''Υπερασπίσου το παιδί...γιατί αν γλυτώσει το παιδί..υπάρχει ελπίδα..''
''Πάντα η νεότερη γενιά είναι η ελπίδα λοιπόν.''
''Και εσύ αν ήθελες θα'σουν ελεύθερος. Επιλέγεις να'σαι δέσμιος των συναισθημάτων σου.Δεν μπορείς να τα βροντήξεις όλα.Φοβάσαι.''
''Σ'αγαπάω. Δεν είναι φόβος αυτό.''
''Και εγώ σ'αγαπώ. Αλλά για να γίνω ηθοποιός θα σε παρατούσα.''
''Αυτό πόνεσε.''
''Τι περίμενες από εμένα;''
''Τίποτα απολύτως.Ειλικρινά.''
''Με ξέρεις καλά, άλλωστε.Καλύτερα από οποιονδήποτε.''
''Κάποτε θα'ρθουν γνωστικοί...λογάδες και γραμματικοί...για να σε πείσουν...''
''Το'πε και ο Σιδηρόπουλος ε;''
Γέλασες.
''Το είπε και αυτός...''