Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Μου λείπεις. Με πονάει που δεν είσαι δίπλα μου, απόψε.
Ειδικά απόψε. Προφανώς φταίει η ''καταραμένη'' επέτειος.
Σήμερα κλείνουμε ένα χρόνο και οκτώ μήνες.
Θα κλείναμε δηλαδή, αν ήμασταν ακόμα ζευγάρι.
Καθόλου ευκαταφρόνητος καιρός για εφηβικό ζευγάρι.
Ξέρω πως και εγώ σου λείπω απόψε.
Θα το ήξερα δηλαδή έτσι και αλλιώς, μα το νιώθω κιόλας.
Πάντα υπήρχε ανάμεσα μας ένας παράξενος δεσμός.
Ήξερα πότε δεν είσαι καλά και εσύ ήξερες πότε δεν είμαι καλά.
Και ακόμα ξέρω και για καιρό ακόμα θα ξέρω, ίσως και για πάντα.
Δεν βρίσκω τίποτα το μεταφυσικό σ'αυτό.
Απλώς, φαίνεται πως ως άτομα είμαστε υπερβολικά δεμένοι. Ή κάτι τέτοιο.
Είναι διαφορετική η επέτειος αυτή από τις προηγούμενες.
Είμαι τώρα, σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο, που μοιάζει ξένο, γιατί δεν υπάρχει τίποτα δικό σου.
Δίπλα μου, άδεια κουτιά μπύρας, νιώθω πως στον αέρα πλανιέται το άρωμα σου.
Απλώς το νιώθω, δεν είναι αλήθεια. Πριν είχα αγκαλιά ένα αρκουδάκι που μου χάρισες κάποτε.
Νομίζω στον έκτο μήνα σχέσης. Έκλαιγα. Δάκρυα. Παράξενο. Έχω και άλλα δάκρυα να χύσω.
Ώρες-ώρες νομίζω πως ανοίγει η πόρτα και μπαίνεις.
Νομίζω πως βλέπω τη σκιά σου στον τοίχο και όλο πλησιάζεις σε εμένα.
Φοράς μάλλον, τζιν φθαρμένο παντελόνι και πουκάμισο λευκό, καθ'ότι η μέρα επίσημη.
Ακουμπάς απαλά το χέρι σου στον ώμο μου. Σε κοιτάζω και βουρκώνω.
Και ύστερα πάλι χάνεσαι, όπως χάνεσαι τις νύχτες που δεν νιώθεις καλά, πάνω στην μηχανή σου.
Θα'θελα να είμαστε αγκαλιά απόψε. Όπως ήμασταν πάντοτε τέτοια μέρα.
Θα σου ανακάτευα με τα δάχτυλα μου τα μαλλιά σου. Και εσύ θα εκνευριζόσουν
Θα σ'άκουγα να μιλάς, να μου αναλύεις διάφορα θέματα ζωής, με έντονες κινήσεις.
Ύστερα, εγώ θα σε ζάλιζα με το θέατρο και εσύ θα με κοιτούσες με ένα παράξενο χαμόγελο.
Όπως πάντα θα'χες μισάνοιχτο το πουκάμισο σου, αρκετό άρωμα και θα ήσουν ελαφρώς αξύριστος.
Ύστερα θα ανταλλάσαμε τα δώρα μας. Θα γκρινιάζαμε και θα λέγαμε πως δεν χρειαζόντουσαν.
Στη συνέχεια, δεν θα μιλούσαμε άλλο. Ποτέ δεν μιλούσαμε, ύστερα.
Κοιτούσαμε τα αστέρια, αν υπήρχαν στον ουρανό και ονειρευόμασταν.
Η ανάσα σου στον λαιμό μου πάντα με ανατρίχιαζε, ποτέ δεν στο είπα.
Απόψε ίσως να'σαι μόνος ίσως και με κάποια κοπελίτσα που σε βοηθάει να ξεχάσεις.
Σίγουρα θα'χεις πιει αρκετά και θα'χεις καπνίσει επίσης αρκετά.
Ειλικρινά δεν ζηλεύω, ούτε καν με πειράζει. Ξέρω όμως πως απόψε πονάς.
Και σ'αυτή τη σκέψη και εγώ πονάω περισσότερο.
Ο πόνος σου μεγαλώνει τον δικό μου και ο δικός μου, τον δικό σου.
Δεν ξέρω σε τι χόρο θανάτου έχουμε μπλέξει και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
Δεν μπορώ να ξεφύγω από εσένα ακόμα, δεν μπορώ να ξεφύγω ούτε από τον εαυτό μου.
Σ'αγαπάω απόψε, περισσότερο από ποτέ.
Αν ήσουν καλά, αν ήξερα ότι συνεχίζεις τη ζωή σου, ίσως να'ταν και για μένα πιο εύκολο.
Ίσως να έπαιρνα δύναμη ίσως και από πείσμα και μόνο να προχωρούσα. Για το γαμώτο.
Ακούω την ''επέτειο'' του Χατζηγιάννη, ξανά και ξανά.
''Πώς θες στα αστέρια να'μαι όταν εσύ δεν είσαι εδώ;'' Κλαίω μ'αυτό το στίχο.
Δεν αντέχω άλλο για απόψε, άντεξα ήδη αρκετά.
Έπαιξα θέατρο σήμερα, μου'χες πει να μη σταματήσω το θέατρο.
Έπαιξα θέατρο σε φίλους, προσπάθησα να δείξω OK.
Το κατάφερα σε μεγάλο βαθμό. Τώρα όμως είμαι μόνη μου.
Παραδίνομαι στην μοναξιά,στις σκέψεις μου και στην ανάμνηση σου.
Η βραδιά δεν τέλειωσε ακόμα και ομολογώ πως ακόμα ελπίζω.
Ελπίζω πως θα έρθεις. Απλώς για να σε δω.
Σ'αγαπάω ρε μαλάκα...γιατί τα αφήσαμε να γίνουν έτσι;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου