Όχι, δεν υπάρχει λόγος πια να είμαστε μαζί.
Μην με κοιτάς έτσι, μην παριστάνεις τον πληγωμένο.
Ξέρω πως δεν είναι έτσι. Και εσύ το ξέρεις.
Πάψε να κοροιδεύεις τον εαυτό σου.
Πάψε να κοροιδεύεις εμένα.
Τέλειωσαν όλα μεταξύ μας.
Από καιρό έχουν τελειώσει.
Δεν σ'αγαπάω πια. Ούτε και εσύ μ'αγαπάς.
Πρώτα σε αντιμετώπισα εχθρικά, μετά ερωτικά, τέλος σε είδα φιλικά.
Τώρα, ούτε αυτό μπορώ να το αισθανθώ.
Δεν θα κοιμηθούμε ξανά μαζί.
Δεν θα ξενυχτήσω ξανά μόνο και μόνο για να σε κοιτάζω.
Ούτε θα σου χαιδέψω πια τα μαλλιά καθώς κοιμάσαι.
Δεν θα σου ξανακάνω σκηνές ζηλοτυπίας.
Δεν θα σου δώσω ξανά την ευκαιρία να εξευτελιστείς, να με εξευτελίσεις.
Δεν θα σε ξανακούσω να μου αφιερώνεις κάποιο τραγούδι.
Δεν θα σου ξαναδιαβάσω λόγια της Μπλανς ή της Μάγκυ ή της Λώρας.
Δεν θα με ξανακούσεις στη ''Σονάτα του Σεληνόφωτος'', ούτε στο ''Μόνο γιατί μ'αγάπησες''.
Δεν θα σε ξανακούσω να απαγγέλεις το ''Μονόγραμμα''.
Δεν θα κλάψω για σένα άλλο πια.
Δεν θα γελάσουμε πια μαζί ούτε θα παίξουμε.
Δεν θα σου ξανακάνω νάζια, δεν θα μου ξανακάνεις γλύκες.
Δεν θα ξενυχτήσω ποτέ ξανά στο τηλέφωνο για σένα.
Δεν θα ονειρευτούμε ποτέ ξανά μαζί, μια κοινή ζωή.
Και τη κολώνια σου σιγά-σιγά, δεν θα την μυρίζω στα ρούχα μου.
Ό,τι σε θυμίζει σταδιακά θα εξαφανιστεί.
Δεν υπάρχουν πια και παλιά απομεινάρια της αγάπης μας.
Μόνο κάποιες φωτογραφίες, μαζί με πολλά σου δώρα,
κλειδωμένα στο 2ο συρτάρι της βιβλιοθήκης μου.
Δεν θέλω να νομίζεις πως προσπάθησα να σώσω αυτό που είχαμε, απο ανασφάλεια.
Όχι, ποτέ δεν σκέφτηκα έτσι. Σ'αγαπούσα τότε.
Τώρα, σ'αφήνω ελεύθερο να φύγεις. Ομώς εσύ μένεις εδώ.
Είσαι κουρασμένος ναι, αλλά πάντα εδώ.
Όταν όμως σε χρειαζόμουν δεν ήσουν εδώ.
Όταν είχα το δικαίωμα να σε ζητώ δεν ήσουν εδώ.
Δεν σου αποδίδω ευθύνες. Δεν ήσουν υποχρεωμένος να είσαι κοντά μου.
Τώρα είσαι με κάποια και αν χωρίσεις θα βρεις κάποια άλλη και έτσι θα συνεχίσεις να γράφεις σ'αυτή την πόλη και στην Αθήνα πια, τη δική σου ιστορία.
Σαν ιδανικός και ανάξιος εραστής του Καββαδία.
Είναι παράξενο, ίσως και να μη με πιστέψεις, μα δεν νιώθω πίκρα ή θλίψη.
Διδάχθηκα πολλά από εσένα, έζησα πολλά κοντά σου, άλλαξα.
Η σχέση μας έκανε τον κύκλο της και έληξε.
Άλλωστε, όταν μου έλεγες ''πάντα'' ή όταν σου έλεγα ''ποτέ'' ξέραμε και οι δυο πως παίζαμε αυτό το φαινομενικά, αθώο παιχνίδι των ερωτευμένων.
Aπ'τη σχέση μας κρατάω μόνο τις όμορφες στιγμές. Κρατάω όλα τα ''Σ'αγαπώ σου'', τα όλο έγνοια ''Τι έχεις;'', τις Καλημέρες σου, το χαμογελό σου, το βλέμμα σου , τα τραγούδια σου.
Σ'αγάπησα βρε μαλάκα. Τώρα όμως ντρέπομαι. Όχι εσένα. Ξέρω πως και εσύ ντρέπεσαι.
Είχαμε έναν έρωτα, μια αγάπη, μια αγάπη δυνατή,αξεπέραστη.
Και την εξευτελίσαμε. Και την ξεφτίσαμε. Και αυτό παραλίγο να το κάνουμε και με τις ίδιες μας τις ζωές.
Ξέρεις επίσης, πως δεν ωφελεί να το παλέψουμε περαιτέρω.
Είμαστε και οι δύο έντονες προσωπικότητες αλλά και εκ διαμέτρου αντίθετες.
Βέβαια, παλιότερα, τα καταφέρναμε κάπως και ταιριάζαμε. Με κάποιο τρόπο, μαγικό. Με τον μαγικό τρόπο, που πάντα έχει ο έρωτας.
Θυμάσαι, την νύχτα, που καταλάθος, με είχες κόψει με ένα μαχαίρι;
Το σημάδι το'χω ακόμα, ήταν βαθύ κάπως το τραύμα.
Αυτό το σημάδι έχει γίνει για να μαρτυράει πως δεν είμαστε δυο ξένοι.
Απλά εσύ δεν είσαι εδώ. Και εγώ δεν θα βρεθώ ποτέ εκεί.